Ik zweet. De lucht is drukkend benauwd, al enkele dagen. Op de nieuwe dienst waar ik posten werk, merken de anciens aan het gedrag van de klanten dat er onweer in de lucht hangt. Ik voel mijn hart kloppen in mijn borst. Van de rush van de nieuwe job, van verliefdheid, van het weer, waarschijnlijk van alle drie. Het is al laat als ik thuis kom, hoewel het nog licht en zwoel zou moeten zijn, is de hemel inktzwart. Een flits, een slag. Het onweer barst los. De vriend ligt te slapen. Ik sluip op kousenvoeten naar beneden. Het hondje bibbert. Op de bank wikkel ik hem in mijn badjas en zo liggen we een beetje ongemakkelijk naar de hemel te kijken waar het verder vuurwerk geeft. Ik beeld me vriendinnen in, in hun slaapkamers, stommelend naar de gang, waarvan ze "mama!!" gehoord hebben, of "papa!!" natuurlijk. De wind gaat liggen en ik zet de raam open, koele lucht, tijd om te gaan slapen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.