Wat gaat er om in het hoofd van een zelfmoordterrorist enkele luttele seconden vóór hij het lot bezegelt van de mensen om hem heen? Mensen op weg naar een geliefde, naar hun werk of naar een mooie bestemming waar ze al maanden over dagdromen. Een zelf gekozen bestemming, niet die van een terrorist die hun toekomst zomaar met zich meeneemt.
Van de gevolgen van zijn gruwelijke daad heeft hij geen last meer. Doch wat gaat er om in de hoofden van de mensen die het van zeer dichtbij meemaakten en ‘geluk’ hadden? Mensen aan het werk of op reis, mensen met plannen, behalve het plan getroffen te worden door wrede beelden van angst. Niet of nauwelijks geraakt door spijkers en bouten, maar des te meer getroffen door herinneringen aan ravage, angst, paniek en machteloosheid. Onzichtbare wonden die tijd nodig hebben om te helen en hopelijk verzorgd kunnen worden met pleisters vol liefde en een zalf van hoop.