Ik zou een oog weggeven om haar nog eens te zien met wat mij rest. Katja was verblindend als een zon die ijskristallen smelt en helderheid schept in mijn hart.
De kreupele weet het. Wie altijd vechten moet om op te staan wordt moe. Het Waggelwater is troebel. Er hangt groen aan de zwanen. Of is dat slechts slordigheid van de schilder?
Tanguy heb ik niet afgemaakt. Hij is als vanzelf zijn ledematen kwijtgeraakt. Zijn handen stierven af. Ze wilden niet meer slaan. Zijn voeten is hij kwijt. Ze waren blijven kleven aan een asfalt dat hem niets vergaf.
Gemakkelijk was het gegaan. De pletwals kon niet stoppen. Het is nu zo en zwanen hebben altijd zwarte ogen. Vanbinnen ben ik aangetast, door het toeval en een drieste wervelwind.
Katja wist het. Ze had het op een dag geproefd, met het puntje van haar tong en we aten wel eens naakt, naast de azijnfabriek. Ze haalde dan een deken uit de koffer, pronkte met haar kont en in één handomzwaai vaagde ze regenwolken weg.
uit de reeks 'Residu'