Op reis gaan en niets gezocht maar ook niets gevonden (R Anker - Goede manieren, XIV)

12 jun 2019 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

Junkiebloed dat stroomt en hij lacht eens

aangekomen. Hij is vertrokken maar zo voelde

thuiskomen. Nieuwe routines als verslaving dit keer.

Hij is de laatste dagen wat stil. Gelukkig liegt dit land niet,

is het recht voor zijn raam zichtbaar als een schilderijtje

dat hij eens kocht in zijn al vergeten roots.
Het hangt er nu wat te hangen en bedoelt daarmee niets.
Wij kijken fout. Bijgevolg voelen we net niet genoeg

 

om onder de radar te blijven. Daar zijn we, we zuchten,

en vegen daarmee elke laatste vlek bestaan weg.
‘Wel zo zal het al helemaal niet lukken,

dat - hoe noemt u het - dat ontnuchteren.’

We leggen niets uit, oke, dus zwijgen is een voorkeur.

Gesprekken waaien toch altijd aan als hoogste toon

in de holle ruimte, de bocht van bestaan,

onder het juk van het moraal.
Vertegenwoordigd door het nu blijft er niets dan taal voor ons over.

Het zal weinigen verbazen dat het zootje dode dichters

op mijn nekvel glijdt tot ik me corrupt voel.

Pas op parasiet. Pas op hij is allergisch

aan standvastigheid & zekerheden.
Waarna hij de laureaat wordt ergens in Athene en

de gouden ik-schrijf-soms-boeken-prijs

mee naar huis sleept als trofee van een kort leven,

hem in zijn geheugen klieft, lustig de taal doceert

aan zij die niet weten hoe schuin door een boek te lezen,

of tussen de letters de liefde zouden kunnen bedrijven, maar niet heus.

Met taal zal je gooien zegt hij of je kan de aangeslagen ruit

inwijden door er je voornaam in te tekenen.
Hij blijft verbaasd voor zich uit staren als dit tot hem doordringt,

je had maar niet moeten slapen zeg ik nadat hij droomt,

de deur klap ik dicht, mijn stem heb ik eigenlijk onaangeroerd gelaten.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

12 jun 2019 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket