Een kleine plof ergens links van me. Ik zucht, sta recht, vloek een beetje.
“Nu zat ik eens rustig in de zetel.” Voor de eerste keer deze week, dan nog.
Ergens achter me hoor ik voetstapjes. Rustig draai ik me om, ga op mijn knieën zitten en kruip het geluid achterna. Niets te zien onder het bed. Achter de gordijnen is het stil, naast de ijskast ook.
Een duw tegen mijn voet. Vliegensvlug kijk ik opzij. Een bruin met wit snoetje staart me aan. Ik glimlach, vorm mijn handen tot een kommetje en leg ze om hem heen.
Ontsnapt. Opnieuw.
Ik dans mijn kamer rond, vang hem drie keer bijna. Een kwartier, een half uur, ik weet niet hoe lang het duurt voor het me lukt.
“Allez Victor, terug naar Hugo. Niet meer doen hè!”
Natuurlijk weet ik dat gerbils me niet verstaan, dat het geen zin heeft dat ik tegen hem praat. Tien minuten later mag ik weer op jacht. Hugo is gaan lopen.