Je veegt je voeten aan de buitenwereld,
timmert hout voor je ramen.
Laat de kale takken maar dansen.
Binnen open je je ogen.
De deur naar de kelder staat
sinds lange tijd weer wagenwijd.
Zweetgeur vindt vrijheid in je neusgaten.
Je reikt naar een vertrouwde hand.
Woorden volgen later, wanneer het licht
aan springt en twee heldere ogen elkaar
weerspiegelen
Geinspireerd op The Waltz of the Eyes van Karin Verhelst