Liefst van al zou ik nu stilletjes verdwijnen, oplossen, om nooit meer terug te komen. Een deel zijn van alles, de wind, het water. Dat stukje pollen dat je eraan doet denken dat ik er nog ben. Die regendruppel op de net verkeerde plaats, dat ben ik om je te laten weten dat ik er nog ben. Die mist, overal en nergens, en met de eerste zonnestraal meegenomen naar het niets. Ik ben de vogelzang, van het ene beestje naar het andere, nooit te lokaliseren op 1 plaats. De uil die je maar niet kan zien, het hondengeblaf in de verte, opgeschrikt door een vleug van onverklaarbare energie. Dat ben ik, zonder je te storen. En als je er niet op let, voel je me zelf helemaal niet. Maar als je het even nodig hebt, zal ik je omringen, met mijn liefde die onuitgeput bevangen blijft in het niets. Daar kan je altijd heen om me te ontmoeten.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.