Inge, doe je de gordijnen dicht?
Nu de kamer in het duister ligt, is onze focus beter.
We kijken met z'n allen naar de foto, het beeld communiceert.
Na een kwartiertje worden we gevraagd wat we zagen.
Paulien huilt luid, ze schaamt zich niet voor haar verdriet. Ze zegt dat wijlen haar vader een gelijkaardige baard droeg.
Mark geeuwt, geeft woorden aan zijn verveling. De foto is mooi maar niet meer dan dat.
Tars gaat vooraan bij de foto staan. Is deze echt, vraagt hij. Nee, deze man kan onmogelijk van taal zijn maar het dier spreekt. Enkele aanwezigen lachen, de meesten kijken op van die vreemde visie.
De alpaca verlaat het lokaal. Niemand had het dier in de man opgemerkt.