Als bij wonder werd het veulen gewoon geboren. Ergens moet een slimme natuur begrepen hebben dat het beter was niet lang te wachten. Niets scheurde bij Loulou en er moest niet gesneden worden.
Mary Lou werd de dochter van Loulou. Ze had geen vlekken en was donkerder van kleur dan haar moeder. Lang bleef ze groeien. Haar achterhand werd hoger dan haar voorpoten. “Een scheve bovenlijn,” zei de beestenmarchand die haar op een frisse namiddag kwam kopen.
Wat bedoelde hij? Dat ze daarom minder waard was? De klootzak (vloeken lukte intussen, al bleven de woorden in mijn hoofd steken), hij wilde haar toch alleen maar om ze in stukken te laten hakken!
Goodbye Mary Lou
deel 4 van 'Opstijgend vocht uit onnoemenswaardige bron'
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'