Nog wat geduld. De boel zou zeker in orde komen en zeker als hij eenmaal met pensioen zou zijn. De aangesleurde paletten zouden ideaal brandhout zijn. De maîtresses zouden vanzelf afhaken wegens dreigende impotentie en andere doembeelden.
Met zicht op dit alles, op die gezuiverde toekomst, was het alvast niet nodig om de chauffageketel te laten repareren. Een extra kachel kwam er, met een glazen deurtje. Je kon vlammen zien flakkeren, wankelend geel met blauw-en-rode schijn; een poes die Poezie heette, lag braaf tussen retrievers op een strook tapijt.
Voor mijn plechtige communie een nieuwe fiets, een Locomotief en al veel eerder kreeg ik aangeleerd hoe ik op een zaagmachine van het merk Robland paletten kon verzagen. Hij heeft het nooit gezegd, maar het werd mijn taak. Hij had het druk: werk, en dan nog voor al die beesten zorgen, ‘s ochtends vroeg, ‘s avonds laat, in het donker, nog wat extra stro bijgooien in het kot.
De dieren sliepen na een tijdje op een dikke warme laag en het werd zomer. Roeien, ik wilde meer spieren, sterk worden, leerde lassen, reed rond. Het was een Massey Ferguson. Om die kleine tractor aan de gang te krijgen, spoot je best met die spuitbus, met Snelstart in het kanaal voor de luchttoevoer naar de injectoren.
Een vlam drong zich uit het gat, blauwe rook uit de uitlaat. Je gaf wat meer gas, met de hendel onder het stuur en er kon weer gewerkt worden. Paletten ordenen, met een kar naar het veld rechts van de vijver, wat groen, gras, rapen, maïs erin kieperen en naar het kot voeren.
Geitenstaarten kwispelden en een vlinder durfde het aan om op de trillende achteruitkijkspiegel te landen.
Vlammengekwispel
deel 6 van 'Opstijgend vocht uit onnoemenswaardige bron'
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'