over hoe ik tijdens jou te strelen
met mijn vingers vast kom te zitten in je krullen
en je geen pijn wil doen, ook niet daarna
als het moment mijn hand gevolgd is
en hoe jij mij niet erg vindt, en zelfs
zegt "kom maar, wees jezelf in mij"
en over hoe ik dat allemaal
wil bijhouden tot ver voorbij
ik er niet meer ben,
en uiteindelijk, zoals veel te vaak, over
niet te willen verliezen en toch verliezen
en 's nachts zo rond een uur of drie
bang zijn, echt bang
en over hoe lang de nacht kan duren
als jij slaapt en ik samen met jou in bed
enkel mezelf tegenkom