Ze schrijft elke dag een gedicht.
‘s Avonds leest ze het hardop voor zichzelf voor. Stopt het vel papier in een grote kartonnen doos, zorgvuldig bewaard in de kleerkast.
Zo gaat dat al van toen ze zestien was. Elke dag een gedicht.
Zonder een dag over te slaan. Ook niet in moeilijke dagen. Altijd heeft ze haar werkstuk voltooid.
Duizenden vellen liggen er nu. Niemand las ze ooit. Niemand die haar schrijven bewondert. Niemand die het bekritiseert. Niemand die er naar vraagt.
Lang geleden heeft ze eens een gedicht verstuurd. Poëziewedstrijd.
Netjes getypt in vijfvoud - zoals gevraagd - correct gefrankeerd. Nimmer kwam er een antwoord. Pijn. Ontgoocheling.
Verbeten en vol overtuiging schreef ze voort. Schrijft ze voort.
Elke dag een gedicht. Niemand die het leest. Niemand die er ooit een heeft gehoord.
De doos is vandaag tot de rand gevuld en zo zwaar dat de schimmel, die onderaan verder en verder het papier verteert, ze zou doen uiteenvallen bij de geringste poging haar op te tillen.