Frie J. Jacobs

Gebruikersnaam Frie J. Jacobs

Teksten

Chemo

‘s Morgens kamt ze woorden uit haar lange haren, vlecht zinnen tot dromen die ze bewaart voor wanneer nu naar later verlangt. Elke zevende lettergreep legt ze opzij, om een knot van te maken die de werkelijkheid vervangt, als dat nodig mocht zijn. Het laatste woord steekt ze op zak, weet ze straks wat te zeggen aan die vreemde vrouw die een voor een haar haren verliest.

Frie J. Jacobs

6 1

Hoe haar oude handen

Hoe haar oude handen fors een vers gewassen handdoek vouwen, nog warm van het drogen. Dwingend, maar uit toewijding naar haar hand gezet, zegt ze. Hoe haar oude handen de stof bevoelen en achter de spiegel van vermoeide ogen naar een verloren herinnering zoeken, een verleden herbeleven en zij het zorgvuldig in de plooi legt. Als een manier van rouwen. Hoe haar oude handen de gedachten aan hem en het katoen gladstrijken, zonder valse rimpels. Om te troosten, net gelijk wasverzachter, zegt ze.

Frie J. Jacobs

7 1

Zoals haar gele jurk

Zoals haar gele jurk lacht naar de zee, zo wuift ze vaarwel naar een zomer, de hemel en ook naar jou. Of je gaat mailen later, of whatsappen misschien? En als veel mensen schelpen rapen zakt het strand, vaart het schip aan de horizon tot aan je zandkasteel. Om samen de zeilen te zetten naar het paradijs. Voor altijd. En of ze haar gele jurk zal dragen dan? Op zo’n toon van mooie liedjes duren niet lang. Ondertussen loop je verder op blote voeten, zo neem je altijd een beetje zand met je mee.

Frie J. Jacobs

0 1

Lege coulissen

Hoeveel dagen zonder gedachten zijn aan haar voorbijgegaan? Niet eens uit het geheugen gesmolten als ijs in een voorjaarszon, maar geruisloos en onopgemerkt weggespoeld, verdronken in de diepte van een dal. Hoeveel uren staat ze beneden aan de oever van de rivier, starend naar vloeibare taferelen? Ogen strak, schouders verstijfd. In elke glinstering vermoedt ze een spiegelbeeld van het leven, verderop stroomafwaarts. Hoeveel jaren al kijkt ze naar een blind tableau vivant, luistert naar stemmen achter haar? Schuifelt doorheen lege coulissen, in het licht van uitgeleefde schijnwerpers, naar de tegenspeler aan de overkant, die altijd zwijgt.

Frie J. Jacobs

7 0

Het universum

Het universum is klein behuisd, leeft in achtergebleven kruimels op het aanrecht, een verloren haartje in de lavabo of de paardenbloemparachute die naar de tuin van de buren verhuist, in de wimper waar een verbeten traan mee vecht of dat onooglijk sproetje in je hals. Ja, daar woont het sowieso.

Frie J. Jacobs

11 2

Het vertoon van de wereld

Het vertoon van de wereld loopt voorbij mijn venster: een manke fanfare breekt in tweekwartsmaat de klinkers uit de straat. Na de majoretten laat de Juglans regia van hiernaast disharmonisch zijn noten vallen. Een moeder schermt haar kind af dat met veel theater schreit. Het tafereel graveert een spoor van schrammen op het gemoed en de trommel van mijn oor. Schoonheid heeft geen buitenkant, zit niet binnenin. Het is een onwaarneembaar ding dat onverhoeds in je schaduw glijdt.

Frie J. Jacobs

0 0

De nacht

De nacht is gekrompen licht. Het hemd van de dag dat te warm gewassen is. Het hangt te drogen in halve duisternis. Hoe meer het droogt hoe meer het krimpt. Heel de wereld is nu gehuld in lichtgemis. Alleen, heel ver weg een laatste punt verlicht. Hoop dat je klaar bent met dat nieuw te maken hemd voordat de nacht beëindigd is.

Frie J. Jacobs

0 0

Over de vrouw die elke dag een gedicht schrijft

Ze schrijft elke dag een gedicht. ‘s Avonds leest ze het hardop voor zichzelf voor. Stopt het vel papier in een grote kartonnen doos, zorgvuldig bewaard in de kleerkast. Zo gaat dat al van toen ze zestien was. Elke dag een gedicht. Zonder een dag over te slaan. Ook niet in moeilijke dagen. Altijd heeft ze haar werkstuk voltooid. Duizenden vellen liggen er nu. Niemand las ze ooit. Niemand die haar schrijven bewondert. Niemand die het bekritiseert. Niemand die er naar vraagt. Lang geleden heeft ze eens een gedicht verstuurd. Poëziewedstrijd. Netjes getypt in vijfvoud - zoals gevraagd - correct gefrankeerd. Nimmer kwam er een antwoord. Pijn. Ontgoocheling. Verbeten en vol overtuiging schreef ze voort. Schrijft ze voort. Elke dag een gedicht. Niemand die het leest. Niemand die er ooit een heeft gehoord. De doos is vandaag tot de rand gevuld en zo zwaar dat de schimmel, die onderaan verder en verder het papier verteert, ze zou doen uiteenvallen bij de geringste poging haar op te tillen.

Frie J. Jacobs

0 1

Opleiding

Publicaties

De schaal van Digther, 21 oktober 2017
Het Gezeefde Gedicht maart, mei, oktober, december 2017
Zeg het met tekst, mei 2017
'Hoe haar oude handen', opgenomen in de verzamelde gedichten van de 23ste Poëzieprijs C.C. Boontje 2017
'Lege coulissen' opgenomen in 'Dichterbij', Alzheimer Liga Vlaanderen, 2020
Het Gezeefde Gedicht, januari, mei, juli-augustus en december 2016, december 2017, juli 2023
Poëziekrant nr. 1 2024, januari-februari

Prijzen

Eerste Prijs Poëzieprijs C.C. Boontje 2017 met het gedicht 'Hoe haar oude handen'