Als men de Belg wilt uithangen, dan gaat men naar een frietkot. Daarom zie je mijn vriend Bartje er nooit meer. Dat was een historische vergissing geweest van hem.
Ik bevond mij er nu wel, in zo’n kleine friettempel, Frituur De Bosbrand van Alfred en het was niet om er te belgenieren. Ik wilde en zou meer te weten te komen over die nare gebeurtenissen in Twinkeltjes vleeswarenwinkeltje. Kwestie van De Reus en Ali F. te laten zeggen wat ze moesten.
“Als het zo verdergaat,” begon Ignace ineens te verkondigen, “dan verdwalen we allemaal. Wat erger is : het draait uit op één grote verdommenis, een hellevuur met explosies en verschroeiing.”
Alfred schepte mijn frieten in hun bakje en lachte : “Gij pierlewiet met uw tekeningetjes molotovcocktails en chokotoffbommetjes.”
Naar mijn genotuleer vroeg Ignace gelukkig niet, maar ging wel verder over zijn recente vindingen :
“Heb je het dan niet gezien?”
“Wat?” vroeg Alfred.
“Dat verkeersbord, bij de ingang aan ‘t Tillegembos.”
“Neen,” zei Alfred, “daar kom ik niet. Daar groeien geen champignons die giftig genoeg zijn voor uw portie herfststovers met fruits de bois.”
“Houd uw muil en doet die tartaar op die frieten van dien tjoeten! Ze koelen af.” riep Ignace.
Ik deed teken met een hand die probeerde te zweven, vlak, op en neer, om wat rust met de lucht te mengen.
“Langs waar!” riep Ignace.
“Wat langs waar?” vroeg Alfred, die daarna tegen mij zei dat ze toch nog te waren mijn frieten.
“Ja, langs waar… ‘langs waar’ stond er op dat bord. In ‘t zwart erop gespoten.” zei De Reus en hij schoof een rode stift uit een bundeltje viltstiften. Met een rekkertje zaten alle kleuren samen en hij schreef de letters één voor één op een witte B5, rood op wit :
L A N G S W A A R
“Niet weer...” en Alfred schudde zich de kop. Zijn baard wiegde in de wind als een toef schapenvacht die aan een prikkeldraad was blijven hangen.
“Het is een scrabblezot”, sprak Alfred. Hij zei dat tegen mij en vroeg me dan of er genoeg zout op de frieten was.
“ G A S N A R W A L ”, zei ik en ze zwegen die twee.
“Hoe weet gij dat?”
Het was de stem van een achterdochtige koekoek, van Igance die me aansprak.
“Ik ben een anagramateur”, ging ik zeggen, maar Alfred sneed me de pas af met de woorden : “Nog zo’n letterfretter!”
Zijn baard wimpelde daarbij heen en weer, als de supportersvlag van een bende voetbalschapen.
Ignace haalde zijn schets boven.
“Wanneer het zal gebeuren, weet ik niet”, zei hij, “maar dat het zal gebeuren is zeker en waarmee ook!”
“Met gasnarwallen?” vroeg Alfred.
“Genetisch gemanipuleerd, met… kijk hier…. hoorns van titaan en daar een antenne. Telegeleid zullen ze zijn. In hun kop gaan ze modules steken, om ze te besturen, om sluisdeuren open te breken, vangnetten te doorboren. De buiken zullen gevuld zijn met gasballonnen en het zal geen lachgas zijn. Neen, maat. Mosterdgas. Opgevist uit de zee. ‘t Ligt daar vol met van die bommen, overschotjes van den oorlog... en Blaugas, dat ook. Eerst blijft het laag hangen en dan... BOEM, alles en overal tegelijk. Overal zal het vol liggen met stukken toerist. Overal rode vlekken, rood zal ‘t water zijn van aan de Potterie tot aan het Minnewater. Overal! En dan die stank, van verbrande chocola, van verkoolde narwal en smeulende frietkoten. Zorgt dat ge nie in ‘t Stad zijt dien dag!”
Ik zei dat het in principe zou kunnen.
“Steek ze maar weg, die plannen” en ik deed teken naar zijn zak van plastiek.
“Steek ze goed weg voor de terroristen. Vooral die van Gent!”
Ik klopte met de linkervuist (niet te hard) op het tafeltje want ik was content. Het was me gelukt, kontakt te leggen met die bosneukende frituuruitbater Ali F. en zijn gevaarlijkste vaste klant, Ignace S. De Reus.
bladzijde twee van
'Over reuzen en scheve muilweters'
(deel 1 van mijn e-boekje 'Twankie Wankel Twinkeltje')