"Kom niet aan onze kinderen" roepen boze papa's en mama's op social media. Kracht-termen vergezeld door foto's van betraande kindergezichten in een houdgreep op een testlocatie. Zo uiten ouders hun woede over de aangekondigde regels in de klas.
Ik vraag mij oprecht af of het in coronatijd ineens sociaal acceptabel is geworden om vooral maar boos te worden op regels die je niet aanstaan. Woede en boze gezichten, al dan niet verscholen achter de mondkapjes waartegen geprotesteerd wordt. Protesten tegen de maatregelen, rellen tegen de avondklok en nu weer boosheid over het testen van kinderen.
Nee dat is niet fijn, een wattenstaafje in je neus. Dat klopt. En inderdaad, het lijkt wat gek een hele klas te testen als er 1 iemand corona heeft. Ik begrijp ook dat het even slikken is dat het je soort van wordt opgelegd voor je gevoel. Dat dat onprettig aanvoelt. Ik begrijp ook nog dat je het niet leuk vindt dat het aan leerplicht wordt gemeld als je de test weigert. En dat je dan je kind thuis moet houden. Maar hee, we moeten ergens beginnen en het gaat om een WATTENSTAAFJE. Opdat ze weer naar school kunnen. Allemaal. Dus ook die kindjes met achterstanden en kwetsbare thuissituaties. Dat zal vast een afweging zijn vermoed ik.
Dus laten we even het grote perspectief blijven zien en ophouden ons te gedragen als verwende kleuters. Dwars worden en stampvoeten omdat de regels je niet aan staan. Die staan niemand aan want we vinden het namelijk allemaal een klote situatie. Jammer dan. En een wattenstaafje in je neus is heus geen aantasting van je lichamelijke integriteit als je er niet al te moeilijk over doet. Dat kun je allemaal heel zwaar gaan maken maar dan nodig ik je vooral uit om eens een darmonderzoek te ondergaan en daarna je visie op dat wattenstaafje grondig bij te stellen. Lichamelijke onderzoeken horen bij het leven, ongemak ook. Dus take one for the team zodat we allemaal veilig naar school kunnen. Niet omdat het leuk of prettig is maar wel omdat het de boel vergemakkelijkt. Al dat geprotesteer en gezanik kost vooral heel veel negatieve energie van iedereen die ernaar moet luisteren.
Wout, de papa van Ghandi (zo heten ze niet echt maar het lijkt er wel op) van de school van mijn kinderen ging nog een leveltje verder en poste een heuse rapsong op YouTube. Nou ja, “rapsong”…laten we het een artistieke uitingsvorm noemen. Op zijn hoogst. Angstaanjagend soort van grommend keek hij in de camera en spuugde grootse woorden over het onrecht wat zijn kind werd aangedaan. Het woord verkrachting viel en daarmee was Wout mij als toehoorder definitief kwijt. Een wattenstaafje in de neus vergelijken met een verkrachting is als een uitstrijkje gelijk trekken met een bevalling waarbij je hele onderkant aan flarden scheurt. Het één staat totaal niet in verhouding tot het ander. Bovendien…doen we die uitstrijkjes niet ook massaal preventief om de 5 jaar vanaf ons 30e? Ik wed dat ik al meer uitstrijkjes heb gehad dan Ghandi aan wattenstaafjes in zijn neus zal krijgen de komende periode. Daar hoor je mij verder ook niet over. Maar goed. Wanneer we de boel uit zijn verband gaan trekken lijkt het einde me pas echt goed zoek. Punt niet gemaakt wat mij betreft.
Ik roep vader Wout, en alle andere papa’s, mama’s, ontevreden mensen en activisten die menen meer boosheid de wereld in te moeten slingeren dan ook oprecht op om ermee te stoppen. “STOP HOU OP!” zou mijn 3 jarige dochter zeggen. Er is niks mis met kritisch zijn of je zorgen uiten en hee, ik ben echt de laatste die de vrijheid van meningsuiting zal beperken maar laten we het wel een beetje gezellig houden met zijn allen, dat helpt. En de wereld dan ook niet onnodig bloot stellen aan boze rappende papa’s.
Dank u.