Als de nacht valt
sluit de galerij heel even zijn ogen
Doodstil, wachtend op dat ene
dat ooit zal komen
Het ademen van de tijd
trekt zachtjes een spoor
in geschilderde tinten
van onbekende levens
stille verhalen
Spoorloze wegen
voorbijgangers blazen stil
hun stemmen weg
en de maan laat me blozen
Als de nacht valt
en ik met trots
een hereniging van schilderijen zie
van vergeten verhalen
voor zij die onbekend zijn
Maar niet voor mij
En niet voor haar