Anna.M

Gebruikersnaam Anna.M

Proza Poëzie

Teksten

Le Mistral

                                  Vakantie in zuid Frankrijk De golven dragen de wind naar het bos                                                                                        het laat zich meevoeren door de takken van de bomen                                                                  witte jurken en zacht getinte vesten                                                                                              vliegen mee met de vallende sterren                                                                                                als geesten in de warme nachtlucht                                                                                                terwijl het dorp nog zachtjes slaapt

Anna.M
0 0

Het torentje

Het torentje Het torentje op de berg                                                                                                             wachtpost van vele jaren                                                                                                              gehuisvest in het leven van nu                                                                                                        met zicht op de toekomst van later                                                                                             een man en een jongetje                                                                                                             staan sterk op hun benen                                                                                                              staren naar een horizon                                                                                                                 van goede vriendschappen                                                                                                             die de boer zal verlaten                                                                                                                    en de knaap zal voortbrengen

Anna.M
0 0

Genade

Genade Laat de spijt achter van een gebroken verleden                                                                         zou ik zeggen                                                                                                                                want de klok tikte verder, maar haar hart niet                                                                               ik zie haar elke dag leven in een greep van oordeel en veroordeling                                             in een greep van hardheid en gevoelloosheid                                                                              hij maakte een misslag, waarvan zij het bloed maar blijft meeslepen                                              hoe vluchtig het ook was                                                                                                                  laat de spijt achter van een gebroken verleden                                                                              zou ik zeggen                                                                                                                                 en schenk hem een geschenk, zonder dat het misschien verdiend is                                              genade   

Anna.M
4 0

De dag

Dit is de dag                                                                                                                                  Dat men lacht met een perfecte glimlach                                                                                      Dat men huilt met parels                                                                                                             Dat men straalt door de schoonheid                                                                                         Dat men loopt in de snelte                                                                                                              Dat men staat in de zonnegloed                                                                                                 Dat sommigen kunnen praten in volle zalen                                                                              Dat men gaat naar de mooiste plekken Maar ook de dag                                                                                                                              Dat men praat zonder te praten                                                                                                  Dat er een dag is met een maan                                                                                                 Dat men hoort zonder te luisteren                                                                                                   Dat men dingen schrijft die stemmen nooit zullen delen                                                           Dat er een nacht is zonder sterren                                                                                             Dat men tegelijk vreemden, kennissen en vrienden is                                                                 Dat men woont in de lelijkheid en slechtheid                                                                                   Dat men oordeelt om huidskleuren                                                                                                 Dat men zeggen moet, “ik ben maar een vrouw”                                                                         Dat men huilt achter gesloten deuren                                                                                        Dat men lacht door hun pijn                                                                                                        Dat men een strijd levert waar niemand iets van weet.              Laat dit de dag zijn                                                                                                                      Dat het oude wegvlucht, het nieuwe op gang komt                                                                   Dat men kan verstaan zonder te horen                                                                                          Dat men kan zien zonder ogen                                                                                                   Dat men kan gaan zonder benen                                                                                                Dat men kan huilen zonder tranen                                                                                              Dat men kan schilderen zonder kleuren te zien                                                                          Dat men raar kan zijn, omdat hun realiteit anders is dan de jouwe                                                Dat ons hart zegt “geef het een kans”                                                                                            Dat men een andere kleur heeft, maar wel dezelfde kleur bloed                                               Dat men zeggen kan “ ik ben een vrouw!”           

Anna.M
0 0

Het sneeuwrooslied

Het sneeuwrooslied Warmbloedspringpaardjes, springend over een bevroren meer                                                      Als dwaalgeesten met een kaars in de winter                                                                                kinderen steigerend door een zilveren storm                                                                                zo gloeiend warm en toch ook zo kwetsbaar zwak                                                                                                                                            Pluizige grijze muizen in een winterslaap, knus bij het gouden vuur                                          allemaal samen binnen, als behoeders voor wie buiten is                                                              ouderen achter de ramen, tussen winterrozen en rook                                                                rond een boom vol met lichtjes, een fonkelende ster in het donker                                                                                         Sneeuwuilen zien de wereld langzaamaan verdwijnen                                                                  In een koude mantel van witte dons                                                                                            postbodes bezorgen brieven aan de wereld, met van die mooie rode letters                                over wijsheid en welzijn, over winter en warmte                                                                          het sneeuwrooslied                                                                                                                                               

Anna.M
0 0

De rimpeling

Een schaduw in vage contouren                                                                                                      half bekleed in duisternis                                                                                                                  half ontbloot aan zon en licht Zoekend in het wateroppervlak                                                                                                        naar verloren vertrouwen                                                                                                               in de weerspiegeling van haar wensen Dauwdruppels vallen op haar jeugdige ogen                                                                                  een zonnegloed op haar gladde huid                                                                                              haar kleren ingeverfd in heldere kleuren  Maar een windvlaag maakt rimpels in het water                                                                          die haar contouren laat verdwijnen                                                                                                  en haar stille glimlach doet vervagen

Anna.M
0 0

De louteringsberg

Ze zeggen dat als je droomt over een huis jij dat zelf bent                                                              als dit zo zou zijn dan zou die van mij een behoorlijke bouwval zijn                                              een verbrokkeld kasteel met een verborgen schoonheid                                                                op een hoge berg waar je overal en nergens bent De deuren hebben geen gouden klinken                                                                                        Het behang is van de muren getrokken                                                                                          Het plafond is al jaren niet geschilderd                                                                                          alsof de schilder geen verf meer had Maar onder de kronkelende trap is er een deur                                                                              naar een onzichtbare kamer met een raam naar de toekomst                                                        een ruimte van de hemelse lusten                                                                                                     vol met prachtige dingen uit een droom van een kind Het huis staat er al lang maar lijkt nooit af te zijn                                                                            Geesten van wat ooit is geweest dwalen rond                                                                                ze schrijven in onleesbare letters een naam op                                                                               een naam van wie weet...    

Anna.M
0 0

de kapel

Een hobbelig zandweggetje                                                                                                            tot een witgeschilderd huisje                                                                                                      een wandeling voor een gebed                                                                                                      een gesprek van hereneging                                                                                                        een dag vol ontmoetingen Un cami ple de corbes                                                                                                                      fins a una casa pintada de blanc,                                                                                                      un passeig abans d'una pregària                                                                                                      una xerrada da retrobament                                                                                                            un dia de trobades

Anna.M
0 0

De boulevard

Ik herinner mij iemand die hier woont                                                                                              in de wervelende wind                                                                                                                      tussen de echo's van paarden en motoren                                                                                      een parade van mannen in uniform                                                                                                  en vrouwen uitbundig gekleed In haar ogen                                                                                                                                      de boulevard als in een film                                                                                                              vertraagd opgenomen                                                                                                                      versneld afgespeeld                                                                                                                          ingeverfd in zwart wit Met een vergrootglas                                                                                                                        kijkend naar de figuranten                                                                                                              die hun script volgen                                                                                                                        maar hun personage                                                                                                                    vergeten zijn  

Anna.M
1 1

Afscheid

De zee vervaagd                                                                                                                                meeuwen verdwijnen                                                                                                                        de haven slaapt ik sta op drijfzand                                                                                                                            herinner me niet veel meer                                                                                                              maar ik weet dat we afscheid namen  Warrige haren als wimpels in de wind                                                                                              kleren verdwijnen in de kleuren van de horizon                                                                              een stip die ik langzaam achterliet In de stilte

Anna.M
8 1

jardin d'hiver

Een man op een marmeren trap                                                                                                      met een zilveren cigaret die verdwijnt in de lucht                                                                            starend naar de witte vlinders                                                                                                          terwijl hij luisterd naar de sneeuw op het glas De sneeuwklok tikt, maar hij heeft het niet door                                                                            hij kijkt naar een sneeuwvlok                                                                                                            en oneindigheid in een uur                                                                                                            in een zomertuin die lijkt stil te staan in de tijd                                                                                                                           

Anna.M
4 0

tuin van dode rozen

Als verloofden                                                                                                                                  Wandelen ze in een tuin van dode rozen                                                                                        zonder kleur en zonder geur                                                                                                        Gevangen tussen doornen van angst                                                                                            de angst om eenzaam te zijn Want ze zijn als doornen in je vel                                                                                                    pijnlijk om te verwijderen.                                                                                                              Maar ze weten het wel                                                                                                                      ze zullen blijven bloeden als ze bij elkaar blijven In de winter zullen hun blaadjes vallen                                                                                          en ook al valt er een zwarte schaduw                                                                                              in de lente groeien de rozenblaadjes weer                                                                                      en komen man en vrouw terug de rozen plukken Als vrienden

Anna.M
6 1

Tweede versie

Onvoorspelbaar,                                                                                                                              Zo schrijf ik zoals ik ben                                                                                                                  werk met woorden die zomaar naar mij zijn toegewaaid                                                              stammelend komt het gedicht op gang                                                                                          zo ben ik begonnen voor dat ik al begonnen was                                                                      het is geen gesloten lijn                                                                                                                  als een gloeiende nullijn die niet wilt uitdoven                                                                              wie hier terugkeert ziet een vervolg                                                                                                Passie

Anna.M
6 1

Dagen zonder zus

Dagen zonder zus Het is gewoon hoe ik het mij herinner                                                                                            Het gras, de lucht, haar stem                                                                                                          naast elkaar kijkend naar de wolken illusies Het station, met de passagiers van dag en nacht                                                                          in het eenzaame hoekje bovenaan de trap                                                                                    samen kijkend naar een schilderij in beweging Het theaterplein op zondag                                                                                                            het woud van verkopers en kopers                                                                                                en twee meisjes op een gitaar en viool    Het park op een vrije dag                                                                                                              met vermoeide mensen die lopen om niets                                                                                    en een looptster die ik achterna fiets met een ridicuul gezicht Het is gewoon hoe ik het mij herinner                                                                                              als ik kijk naar mijn doos vol met brieven                                                                                      met korte zinnen en telkens het zelfde slot Tot vrijdag                                                                                                                                                                                                                                                  

Anna.M
9 1