Het is alsof de dingen liever op een nare manier met iemand mee deinen, op weg naar huis,
maar nooit heb ik me aangetrokken dat iets dat leeft uiteindelijk alleen maar gelukkig kan worden,
en net daarom lijd ik in stilte met mezelf mee.
Ouder worden naar iemand als jou toe. Dat is onvermijdelijk lijkt me. Ten opzichte van jou
is alles misschien wel complex. Niet bij te halen - nooit meer bij te vullen.
Er is een kleine kans om gelukkig te zijn (en dit te blijven) - en net dat ís gelukkig zijn.
Zonder leed zou er simpelweg van alles niets meer overblijven.
Het sensationele afgevlakt; het bedachtzame, langzame genieten eindeloos; het herinneren niet meer opmerkelijk; het schone nooit overwogen.
Ik kan er voor kiezen mezelf iets toe te staan - tijd en ruimte bijvoorbeeld -
maar de vraag blijft hangen in de kamer, de tijd onomkeerbaar, momenten voor altijd vergeten,
ik,
ik doe maar wat.
Ik red me wel met iets als mijn lotsbestemming: tijd doorstaan. Nooit willen sterven.
Na eenieders lijden, gaat het tempo van iets dat leeft weer wat naar beneden:
dit is de moment dat iedere medestander weer even kan leven,
omstandigheden lijken even niet meer ingrijpend of innemend.
Het is alsof je even met iedereen mee vergeten bent, hoe deze moeizame momenten
nooit langer duren dan zonet.