een sneeuwwitte woestijn van vlakte tegen een zolderbalk
een donker vierkant in een kader tegen een muur
een pauze tijdens het schrijven
we kijken ernaar als naar
een moeder die zwijgzaam en onbuigzaam
maandenlang
aan een keukentafel zit
wij zijn als kinderen allicht
te verbijsterd om te kunnen ervaren
is het niet helemaal als een taal die stilvalt
na elke klank
en dan te verdwijnen tussen elke leegte
zou dat dan niet zijn waar je wenst te zijn
nergens in perfect niets