onze labrador is twaalf jaar en oud.
hoewel ze nog niets heeft meegemaakt
(één bijensteek op haar lip en één reu
die aan haar achterste kwam ruiken)
valt het leven haar nu zwaar.
haar heupen zijn versleten, op de
gladde tegels in de keuken schuiven
haar achterpoten uit elkaar
alsof ze zich veilig in een brede spreidstand
op glad ijs heeft begeven.
als we ooit van haar afscheid moeten
nemen, troosten we ons met de gedachte
dat ze bart swingsgewijs
knoerend hard de hemel zal binnenschaatsen.