zonder aarde
geen mens
zonder mens
geen planeetpijn
een planeet met haar bevingen
een aarde met haar groeipijn
maar geen planeetpijn – dat hebben wij gedaan
thuis aan teveel oevers
we willen zelfs het weer voorspellen
de natuurkrachten en elementen temmen
maar zonder aarde geen mens
wind zie je niet komen
niet langs achter, van voren, of boven
wat stil ligt, beweegt inert
ondergronds is mos op komst
om vlechten van verdriet op te vangen
een kussen te vormen
in een tranendal met ruimte voor rivieren
een vlindereffect raakt ons leven
er is niets dat we op voorhand kunnen weten
enkel achteraf
na de vleugelslag
we kunnen enkel hopen
in uiterst duister
tussen moddersluiers van aarde en waterland
dat de planeet zich herstelt, uit zichzelf vervelt
en wij
verbinden met wat ons hart vertelt
meer waarde aan de aarde geven
haar waardig dragen, zoals zij ons
samen sterker worden
waar het pijn doet