Gisteren ging ik naar Ocean’s Eight kijken met mijn vriendin. Ik deed dat om haar een plezier te doen, zoals je dat doet in een relatie waarvan je hoopt dat die langer dan een zwoele zomervakantie zal standhouden. Je gaat dan mee kijken naar films waar je op voorhand van denkt ‘Meh. Mogelijks heb ik hier nog drie weken nachtmerrie’s van. (Ik kan haar dan in elk geval gewoon wakker schoppen.)’
Om het kort te houden: Ocean’s Eight is een Hele. Goede. Film. Zo één waarvan je, als je buitenkomt, tegen alle bioscoopbezoekers wilt gaan schreeuwen: deze! Deze film moet je zien! Vergooi je tijd niet door naar andere middelmatige experimenten te gaan staren!
Ik had er bijna kermiskraamallures van gekregen, zò enthousiast was ik.
Want hoewel ik de hele film lang bang aan het afwachten was tot hij eng zou worden (‘Wanneer hakt ze die vent zijn tenen eraf? Wanneer spat er bloed op de juwelen? Wanneer zal het vogelnest op Helena Bonham Carter’s hoofd instorten?’), het grootste deel kon ik alleen maar denken: Aah! Leuk! Clever!
Ik geef toe: mijn enthousiasme kwam grotendeels voort uit het feit dat er eindelijk een grote kaskraker is die niet alleen de Bechdeltest haalt, maar die ook nog eens een cast heeft van stuk voor stuk fenomenale actrices, die de kans krijgen te schitteren - niet alleen in een mooi kleed, maar ook in een rol waarin hun talenten helemaal tot hun recht komen.
Een actiefilm met acht vrouwen in de hoofdrol: het hart van de vijfjarige activiste in mij sloeg er meteen een heel stuk sneller door.
Het deed me denken aan toen ik de eerste keer ‘Bedtijdverhalen voor Rebelse Meisjes’ in mijn handen hield, een kinderboek dat vergeten vrouwen doorheen de geschiedenis opsomt. Nog zo’n voorbeeld: ‘Meisjes en Wetenschap’ (een abominabele vertaling van wat gewoon Women in Science was, overigens). Marketeers lijken te beseffen dat deze boeken niet enkel door een vrijgevochten en zonder beha op de barricade paraderende niche worden gekocht, maar ook door mensen die gewoon geloven dat meisjes het verdienen om verteld te worden dat ze heel wat in hun mars hebben, want de reclamecampagnes voor deze boeken zijn nog niet eens zo slecht. Ik koop ze alvast allemaal - het is een ontwikkeling waar ik een hypotheek voor zou aangaan.
Na de film, op de fiets naar huis, vroeg mijn vriendin wat ik ervan vond.
We dachten terug aan toen we de all-female Ghostbustersfilm zagen, en overwogen om een container dvd’s te kopen zodat we iedereen in onze omgeving ermee konden bekogelen.
Zo lyrisch waren we over een film waarin we rolmodellen vonden, personages met wie we ons konden vereenzelvigen. Zò gelukkig met een verschuiving in entertainment die erkent dat vrouwen meer zijn dan *comic relief*, lustopbjecten of emotionele vaten die spontaan exploderen wanneer ze in de spiegel kijken en hun oogschaduw vloekt met hun schoenen.
Eindelijk. Nu we vijfentwintig zijn.
Stel je eens voor hoeveel méér misdadigsters er al hadden kunnen zijn - een wereld om van te dromen.
Deze film komt op de lijst met films die onze dochter moet zien, zei ik.
(We hebben geen dochter, maar ook een onbestaand kind kan nooit rolmodellen genoeg hebben.)
We spraken niet uit hoe kort die lijst maar is - voor ons, twee hoogopgeleide, blanke vrouwen van goede komaf, maar we dachten het allebei.
En we werden beiden even stil.
De nachtmerries kwamen toch.