Wanneer de bolsters van wilde kastanjes vanop het wandelpad aan je zolen willen kleven, weet je, het is herfst. Het aantal senioren, die genieten van een dagelijkse gezondheidswandeling, neemt ook af rondom het stadspark Casier. Herfst en winter behoren niet tot dat dagelijkse wandelen. Voor zij die ervaring in tijd kweekten. Niet weten, noch leren wat de oogst van die tijd nu precies is. De pet wordt niet langer rechtgezet, brilglazen staren je niet langer aan, noch minder wordt van je verwacht goeiendag te gebaren. Het sparen van energie neemt de bovenhand in deze tijd van het jaar.
Nochtans, het is herfst. Met een uitdrukkelijke, superlatieve -st op het einde. Die eigenaardige -rfst heeft een uitdrukkelijk doel. Het duidt de beste periode van het jaar aan om de vruchten op je erf te oogsten. Je te behoeden voor schaars-te en nog vlug welvaart in te slaan. Lief-st met je gezin of familie om wat “qualitytime” bij één te rapen. “Maar vergeet je hærfest toch niet?”, vraagt de moeder steeds bezorgd. Snot kweek je éénmaal snel bij tocht.
Het hoogtepunt is dus bereikt, het verval komt eraan. Om in -ssst- te genieten van het dwarrelende blad. Dat tenslotte zonder roer cirkelt op het watervlak. Och ja, er zijn ook wat waterrimpels rondom het blad. Die de zon kunstzinnig belicht.
Herfst, het is de dichtperiode bij uitstek. Waar de poëten in parken vruchten van hun stress omtoveren, in abstracte schilderijen tot verdord woord. Dergelijke taferelen tot dichtkunst omdat met herfst niet te rijmen valt.