Het zijn geen schellen die gelepeld liggen
maar rubenslijven, zwetend bij elkaar, vettig
blinkend. Gevleesde hompen pure polder.
Volle trekpaarden vragen ze of ploegen
van vier scharen die met felle elegantie
snijden als door boter, het veld kantelen
in de lage zon, bedauwen in een lichte mist.
Ze verlangen gulzig, onvoldaan, vragend. Willen
gebroken worden, bereden en bezaaid. Willen
even ijzig stil zwijgen. Om met moederkracht
te zwellen, zo schijnbaar achteloos te stuwen,
te persen. Zo trots te dragen in de zomerzon.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.