Kris De Lameillieure

Gebruikersnaam Kris De Lameillieure

Teksten

Kern

Spreek maar niet te vlug. Ik verdwijnzo snel. Zonder veld ben ik voortvluchtig,sta bloot aan warmtestralen. Je neemt meof je laat mevloeien. Ik smelt in het westen, stolin het oosten. Tussendoor beweegt altijdhet licht. Ontkleed mij als de koude roept.Ik luister traag.

Kris De Lameillieure
18 0

Halfweg.

Ze maakt vorderingen en wordt bijzonder. Haar hand heeft vijf vingers, haar hoofd het geheugen van een mug. Ze lacht de plooien uit haar dag in zeven hikjes weg, hangt de was naar het waaien van de wind. Ze speelt wat scènes. Waarom zou je je verbergen in een pull? Met een blos en nieuwe ogen kan je beter meebuigen. De stevigheid van haar lijf laat te wensen over. Ze eet taart met witte wijn en zoekt haar serieuze kant. Er is geen tijd om stil te staan. Straks zal ze weer brommen. Gracieus, genieten van het leven.

Kris De Lameillieure
21 0
Tip

Luik.

Dit overmaatse huis draagt een stoppelbaard. Het leeft onwrikbaar tussen het openlopen van de morgen en het slapen van de avond. Bij het eerste licht klinkt een echo, kraakt de derde trede even als voorheen. De leegte geurt vol koffie. Stof in verre hoeken draagt de kleur van eer en leed. Het knarst in zijn gewrichten, ademt enkel op het trage ritme van wie hier niet is. Het verliest zijn lenigheid, swingt niet meer in al zijn voegen. Verkalking is het nieuwe zeer. Kom in, mijnheer, ik stel u voor aan moeder. Hier wonen soms de kinderen. Hier komen ze thuis, ontluiken, laten in de kamers hun warme nesten. In brooddozen schimmelen de harde korsten met wat ooit choco was. Onder het bed schuilen halve sokkenparen. Hier slakken de uren over de dag. En nachten die zweterig dubbel duren, tobben, die de laatste was ophangen, verlofdagen missen en wijzertikken tellen. Hier rust dit huis.

Kris De Lameillieure
23 0

Stoppelveld.

Hier zullen we oud worden en verdwalen in een stoppelveld. Vliegers van meelzakken knopen met een staart van gras. Op de achterkant   van inpakpapier zullen we beverig schrijven wat gebleven is. Het verhaal van het kind dat niet geboren is, drie verzen en foto's   op een harde schijf die steeds meer crasht. We ruien zonder nieuwe veren. Hier zal het huis zijn tot de herfst. Ploeg ons dan onder, als verbeteraar.    

Kris De Lameillieure
12 0

Klaproos

Er groeit een klaproos tussen de keien van de oprit. Dit is een dag om te wachtenop wat niet komt : regen van november,het graf dat openrolt, een oude moederdie niet voorbijgaat. We kijken omhoog,zien tekeningen in wolken verdwijnen.Dit is levensecht. We dreigen te gelovenmaar er is wat altijd blijft. In de grondkiemt het zaad vol kracht. Wij zijn pionierslangs spoordijken en over zandvlaktes.  

Kris De Lameillieure
14 0

Weekend.

Op het einde van het weekend worden voetbalstandengelezen, traag en monotoon. Er is niet veel spektakel.Het is zes uur. De onrust van het huis dwaalt neerin alle hoeken. Het voelt de nood en kille ruimtevol vergeten stof, een vuile sok onder de zetel,pinda's. Hij kan zichzelf opnieuw bijeen dweilen :straks hangt hier de geur van lijnolie. Zijn handen zullen zacht zijn, de kousenvoeten ongehoord.Als hij nu verstoppertje kon spelen, bleef hij weg.Nooit zwijgt de leegte helemaal, de echo komt altijdterug. Als wedstrijd zonder winnaar. Hardnekkiger -lijkt het wel - en luider klinkt het wegsterven.

Kris De Lameillieure
7 0

Touw.

Hij dankt mij voor het broodje en een kwartlitersportdrank. Met een zachte klap slaat de deurdicht. Straks komt hij terug. Zo gaat het altijdmaar nooit van een leien dakje. Lente volgtop een korte winter. Knoppen zwellen, vogelsstrijken tegen de wind in, lachen. Huizen kerenhun hoeken om. Zo gaat het altijd en niemandvraagt met open ogen. De dromer spant zijn jeugdals metseltouw. Hij tekent strakke lijnen,ruimte om te dansen.

Kris De Lameillieure
0 0

Moeder.

Er staan auto's voor het huisvan alle kinderen. Ze wachtenstil en wezenloos op de moederdie niet komt. Op de keukentafelverschaalt koffie. Wat nu nog rest, wordt uitvergroot. Brieven volnamen die niet vergeten. Woordenbij foto's zonder kader. Vanaf nuzijn ze dichter. Ze leren zich ontzeggenzonder schaamte. De inkeer komtzonder beheersing. Het huis leeftzonder ziel onbeholpen verder.

Kris De Lameillieure
9 0

Beelder.

Hij schept ruimte met handenvol stilte, houwt zacht een ribuit steen, snijdt en klieft, schuurt.Zijn ogen priemen als hij ademloosblaast. Hun harten kloppen levensecht.Hij buigt vol passie met hen meein eenvoud, trotse deemoed.Samen zijn ze zwanger, samen alleen.Hij is wachter van het gild, bijna beeld.

Kris De Lameillieure
1 0

Polder.

Het zijn geen schellen die gelepeld liggenmaar rubenslijven, zwetend bij elkaar, vettigblinkend. Gevleesde hompen pure polder.Volle trekpaarden vragen ze of ploegenvan vier scharen die met felle elegantiesnijden als door boter, het veld kantelenin de lage zon, bedauwen in een lichte mist.Ze verlangen gulzig, onvoldaan, vragend. Willengebroken worden, bereden en bezaaid. Willeneven ijzig stil zwijgen. Om met moederkrachtte zwellen, zo schijnbaar achteloos te stuwen,te persen. Zo trots te dragen in de zomerzon.

Kris De Lameillieure
0 0

Bloemen.

Je bloemen heb ikvandaag niet bij je graf geplantwaar ze toch maar dood gaan onder vele blikken.Ik schik ze bloem per bloem,knoop ze open, haper aan de doornen,en plaats ze in mijn huis waar de ochtendzonbinnenvalt, waar je fotokaderin de kast, je bidkaart in de map,waar je laatste trui mijn lijf verwarmt.Waar ik je eenmaal nogvoorbij zie gaan bij de open deur,waar je niet binnenkomt maar enkel even lachten stil je weg verder gaat.Waar je bloemen in mijn huis staan,in de ochtendzon, opdat ik je morgen niet vergeet.

Kris De Lameillieure
0 0
Tip

Wij, vaders

Wij, vaders, ballen onze vuistenin onze zakken en smoren daarwoorden, onze zorg. We knellenonze vingers vast ineenom niet te helpen,om te lossen.Wij wachten.

Kris De Lameillieure
30 0

Brief.

Op de tafel ligt een brief met woordenin potlood, half opgegeten. Hij was bijnaschoongemaakt : de laatste kruimels opeen hoopje geveegd. In het watermerkhet punt gekrast van grafiet en schilfersklei. Ze arceerden samen houtskooletsen,veegden met de bal van hun hand zachtervlekken. De lijnen in almaar dichter parallelnu bruusk uiteen, lichter. En krast hijmet inkt de naam in het blad, in de palm.

Kris De Lameillieure
0 0

zonder titel

Houd dan toch van mijnu de dag op sokken wandelttussen populieren in het zilverruisenen de maan zich wast in avonddauw.Sluip op mij aan en leg je handenop mijn schouders, je tentakelsrond mijn kille lijf. Buig mij,buig mij rillend in je donker. Hoorde merel en als de zomer nadertin het geraamte van de schuurvleermuizen. Maar houd van mij,lieve nacht, en laat mij bij je slapen.

Kris De Lameillieure
0 0

Wassen gaat je goed af

in dit salon, dit kraaknet leefterrein. Hier ben je vrij omringd, veilig en voorzien van wat je nodig hebt : koud inox, een waas rond je gezicht, je lijf getekend met je droom. Het is een waan, misschien een leugen om bestwil. In de weide lopen geen kalveren en langs het strand is geen helmgras dat wiegt in een rode avondwind. Wees dus niet bang als het kraakt en steunt in je hoofd : het zijnmeeuwen. Achter de hoek wacht niemand. (inzending bij Schrijfuitdaging Beeldexpress juli 2014)

Kris De Lameillieure
0 0

Matses.

In dit vorte weer bakken we ongedesemd platte broden.  We moeten ons nochtans niet haasten, wachten ook niet tevergeefs op het rijzen van het wittebrood. We nemen het eerste graan, de late vrucht is voor de spreeuwen. Onze zakken staan gevuld met schaarse proviand, versleten wandelschoenen, verschoten petten. De kleppen hangen neer over donkere glazen : we zien onszelf weerspiegeld in elkaar. Ben jij nu ik en hoeveel ik ben jij en wie is wij ?

Kris De Lameillieure
0 0

Iglo.

Je moet nog kwaad worden, ijsbollen hagelen die gaten slaan in neergelaten rolluiken en bomen ontwortelen waaronder oude koeien herkauwen. En waar schuilen ondertussen de zangvogels ? Raap de brokken bijeen, grillig. Stapel ze tot een iglo en serveer de jenever ijskoud. Dat ontdooit. Maar eerst moet je nog kwaad worden.

Kris De Lameillieure
5 0

Spectaculair.

Als we hoesten, vallen we aan de verkeerde kant van het ravijn. Misschien tot in de sneeuw die gisteravond viel. We wilden vuurwerk zien en knallen tussen de bergflanken. Er is nog niets gebeurd : we ademen, zijn gewoon spectaculair denken we. Slapen 's morgens bedrijvig in de liefde. We eten bloedbrood en schrijven onze namen in witte stenen. In dit hoge land zal vandaag de zon niet ondergaan in zee. We moeten zelf, we moeten hoesten. De longen volzuigen, elkaar schouderklopjes geven. Hard. Vallen.

Kris De Lameillieure
0 0

De anoniemen.

Ik hou van godenspijs maar ben geen god. Niet in 't diepst van mijn schrijven, zelfs niet ex machina. Ik klooi wat aan, redigeer met zachte hand. Leg ijdele strikken in woordenlijnen. Soms noem ik ze 'verzen' en durf stoutmoedig : 'gedichten'. Voor wie ze lust : eet smakelijk.

Kris De Lameillieure
0 0
Tip

(zonder titel)

Wij zijn zonen en dragen dezelfde moeder. We houden onze hoofden koppig, kijken star en hullen ons in wierook. In onze handen klemmen we de draagbaar. Zo hard hielden we nooit, was iets ons meer. Geslagen verdragen we de leegte. Wij zijn geboren om mannen te zijn. Onze naam met zachte hand gegrift, met trots. We rechten onze ruggen : wij zijn zonen, moederwezen.

Kris De Lameillieure
23 0

Paprika.

Vanmorgen smaak je vers gesneden paprika en frisse lente-uitjes. Ik noem je julienne. Je bent lang, zo slank, om door een ringetje te halen. Je parelt. Ik pel je uit je rok, je slaakt en sist verrukte gilletjes. Je zuurt, je zoet, je mondje tuit. We gaan naar buiten. De wind waait licht. Dit wordt een warme dag.

Kris De Lameillieure
8 0

Tijd.

Er zijn zesendertig dagen in april, soms minder, meestal meer. Dagen van elke maand, en dan die extra's. Uren die slakken over de dag. Nachten die zweterig dubbel duren, tobben, die de laatste was ophangen, verlofdagen missen en wijzertikken tellen. De vrij-uren tellen niet : liefde is blind en kent geen tijd. Deze maand krijgt elke dag een zomeruur : dat lijkt direct een halve week, iets meer. Het saldo houd ik als tegoed : waar anders kan dat schrijven komen ?

Kris De Lameillieure
0 0

Meelopen.

Zo stappen ze gehaast, de man, de vrouw, ijlen zichzelf voorbij. Zetten hun hakken niet meer in het zand.   Voor niets gaat hier de zon nog op. In het vale licht vervagen benen, lopen uit in vormloze rompen. Geen handen die in onschuld wassen.   Dit is een zaak van veel facetten, in rasters ingelijst. Ze treden ze met voeten, niets ziend, niets ontziend, enkel de laagste kant zichtbaar.   Dan wil hij nog liever wars, achter het gewapend glas, over zich heen, op vrije voeten, laten lopen. In stilte de plaat poetsen.

Kris De Lameillieure
0 0

Vriend.

Gisteren vroeg ik mij af waarom, waarom de aarde brandde, waarom de hemel haar boog spande als om overheen te dansen en bij elke stap, traag, behoedzaam, bij elke tred wat na te veren.   Was het voorbereiding van een feest  en jij de genodigde ? Je weg geplaveid over een volle regenboog ? En, vriend, hoe is het daar ? Kunnen we nog eens samen wandelen, of naar de kippen kijken, tussendoor even rusten ? Ik kom, ik kom je zoeken, telkens, als de hemel de aarde brandt

Kris De Lameillieure
0 0

Zondagavond.

De lucht broeit. Regen valt nauwelijks hoorbaar. Nauwelijks herinner ik mij hoe jouw hand op mijn arm. Jouw arm rond mijn schouder.  Hoe daar bovenop jouw hoofd en wij zinderend. Geslagen verdragen we de loomte. En zijn warm noch koud. Wij zijn niet meer bang, verbergen niet meer. Nooit is alles hier stil op zondagavond. Enkel regen die valt.

Kris De Lameillieure
7 0
Tip

Avondrit.

Je koopt me één keer frieten in een puntzak aan het raam van De Landsman. We komen uit de kerk en hebben beloofd niet te zondigen. Maar God, wat smaken ze lekker. We likken vette vingers, zuigen onze monden vol koude avondlucht. Het is november. Traag fietsen we naar huis - het donker mag lang duren - en horen slechts de natte weg, het klappen van late duiven, een verre klok. Nu rust je bij het haardvuur en in je haren speld ik dikke krullen. Deze avond is van ons : zelfs je adem houd je binnensmonds. Slapend brei je, tikken naalden de tijd vooruit. Je noemt mijn naam, tekent op mijn hoofd het laatste kruisje. God, wat zal ik je missen.

Kris De Lameillieure
23 0

Verticuteren.

Het is tijd om in de doe-het-zelf een verticuteermachine te kopen, de verzuring van de winter aan te pakken, voorjaarsbotten te zoeken, schop en hark af te kuisen, kom af te maken. Het is tijd om te verluchten, nieuwe lijnen te kalken, te bemesten. We halen de roskam er door, het moet de wortels schrapen, zoeken zakken, harken het zachte mos bijeen. En hopen. Vullen hopen mos om weg te voeren. Straks wordt het hier grasgroener dan aan de overkant.

Kris De Lameillieure
0 0

Verjaardag.

Morgen kom ik je bezoeken. Dan breng ik bloemen voor je mee. Misschien narcissen met oranje harten of enkele takken van de forsythia. En late tulpen.   Over de kinderen zal ik je vertellen. Neen, ik breng wat foto's mee. Gisteren kocht ik bruine legkippen. Ze kakelen onder de magnolia en scharrelen rustputten in de warme grond.    Morgen kom ik je bezoeken. We zullen samen zijn en je verjaardag vieren. Over je graf zullen kerkklokken je opnieuw verluiden. Krekels in de avond je slaaplied tsjirpen.

Kris De Lameillieure
0 1

Huis.

Dit overmaatse huis, onwrikbaar, tussen het openlopen van de morgen, het slapen van de avond.   Dit lege, door stilte overvallen huis draagt tekens van eer en leed en ademt. Ademt op een metrum dat soms het ritme overheerst. En hoest, en schreeuwt en stilt.   Hier wonen de kinderen, hier komen ze thuis, ontluiken. Laten in de kamers hun nesten. Dit overvolle huis, het leeft.

Kris De Lameillieure
0 0

Suikerspin.

Ze dachten dat het kon : wolken plukken. Ronddraaien op een satéstokje. Blauwe suikerspin. Zo konden ze elkaar wel opeten, met flardjes. Suikersprankels rond plakkerige monden. Met blauwe lippen en glinsterogen grepen ze kermisbeertjes en carambarepen. Tot ze vol raakten en slechts het stokje overbleef. Nu dient het zelfs niet meer om de hond te slaan.

Kris De Lameillieure
0 0

Regenboog.

Wij zijn twee regenbogen. Wij zijn zelden een paar, spannen zelden samen. Wij slaan geen bruggen naar de hemel, houden gebogen een donkere afstand in concentrische kromming. In een nevel van volle druppels leven onze kleuren hard en smal, weerspiegeld. Blijft in de late zon het avondrood. Aan het einde zijn wij niet bereikbaar, slechts vervagen doen wij samen.

Kris De Lameillieure
14 0

Opleiding

1e jaar Literaire Creatie Tielt 2011-2012

Publicaties

Het Gezeefde Gedicht (2014, 2015 en 2016)
6 gedichten in bundel Het Gezeefde Gedicht, 2016
Kluger Hans 2014
De Schaal van Digther 2014
Meandermagazine 2014, 2015, 2016
Deus Ex Machina 2014
Poëzieroute Gent 2016
Het Liegend Konijn 2/2016
Gierik & NVT, 12/2016
Schoon Schip 12/2016

Prijzen

Canteclaerwedstrijd Deinze 2012
Tulpenwedstrijd Antwerpen 2012
Tip van de week (2014 : 3x, 2015 : 1x)
Beeldexpress sept 2014
Brugge, De Vlucht van Icaros 2014
Genomineerd Ronse en Hofwijck 2015
Poëzie 2015 VTB Kultuur Opwijk
Genomineerd Gavere, Brasschaat, Ronse en Herzele 2016
Hoeilaart, 2016
Blow Up (week 7), 2016
Genomineerd Melopee Poëzieprijs Laarne 2016
Eerste prijs poëziewedstrijd Izegem 2017