Een pen hoeft niet altijd een wapen te zijn. Ik schrijf liever of zaken die me ontroeren, die me laten lachen en gelukkig maken. Regelmatig vloeien er ook sombere woorden op het papier, maar mogelijk ben ik een van de weinigen die troost en vertedering vindt in melancholie.
Anyway, deze week besloot ik een ander pad in te slaan en mijn mening over het wanbeleid in de politiek neer te pennen. Daar was nood aan, vond ik.
“Hoe wil je daaraan beginnen?’, vroeg mijn vrouw met die wrange ondertoon die ze zich in tien jaar huwelijk meester heeft gemaakt. “Want met alle respect, op politiek vlak ben jij een groentje.” Daarmee doelde ze natuurlijk niet op een partijkleur, maar op mijn onwetendheid wat betreft staatkundige kennis.
“Ik weet wat.”, spartelde ik tegen. “Ik sla een krant open. Daarin vind ik vast en zeker voldoende inspiratie.”
Aan de slag! Met bliksem in de vingers en vuur in mijn hart vloog ik in het schrijven.
Eens kijken.
Milieuvervuiling? Politici die goed gevulde, bruine enveloppen ontvangen van multinationals en ten koste van de gezondheid van hun eigen bevolking de ogen toeknijpen? Nee, dat zou ons te ver leiden.
Wat nog?
Miljoenenfraude in het subsidiebeleid? Jonge, veelbelovende politici die zich publiekelijk opstellen als het gezicht van de naar steun en vertrouwen zoekende minderheden, maar een alternatieve opportuniteit vinden het verwezenlijken van andere dromen, zoals kookvlogs vanuit hun spiksplinternieuwe keukens? Pfff, dat lijkt me wat vergezocht, niet?
Aha, hier heb ik het.
Regering negeert de democratie door verkiezingsuitslag te negeren door ongeacht wat de bevolking wilde hun eigen machtsbeluste plekjes in te vullen.
“Dat is oud nieuws, schat.” Ok lieverd, deze ook niet dan.
“Mensenhandel, misbruik, verkrachting in de politiek?”
Te donker, te veel horror.
“Zeg, misschien kan je schrijven over die burgemeester die tot ontslag werd gedwongen, nadat hij zich had verreikt met gelden die voor daklozen waren bedoeld.”, klonk het vanuit de keuken.
“Maar nee, die arme man was louter het slachtoffer van een publieke lynchpartij, de duts.”
Misschien schrijf ik wel iets over de torenhoge belastingen in ons land en hoe die gigantische budgetten erin slagen om een opwaartse stroming te trotseren, in plaats van het daarvoor bestemde reservoir te bereiken.
Of ga ik daarmee op menig lange tenen staan?
Weet je wat? Laat ik me als een Belg gedragen en mijn meningen over politiek achter slot en grendel bewaren om ze pas op café, na een pint of vijf, met dubbele tong los te laten op wie luisteren wil. Ja, laat ik dat doen.
En hier schrijf ik dan liever iets neer waarmee ik vertrouwd ben. Zoals mijn zoon van acht die zichzelf Spaans aanleert via een koddige app op mijn mobieltje. Dat is schattig en iets om trots op te zijn. Die kleine rakker schopt het ongetwijfeld nog ver als hij aan dit tempo kennis blijft vergaren. Misschien wordt hij nog minister, stel je voor.
¿Qué pasa, papá? ¿Qué estás escribiendo?
Enkel mooie dingen, jongen. Enkel mooie dingen.