Ik vlucht naar de duinen van een woesteling
waar de wereld blijft haperen tussen zomer en herfst
eeuwig warm en een sterk briesje dat je doet wankelen
ik twijfel en wandel over de heuvelrand
doorheen de donderwolken
zie ik een goudgele schijn
zwart gemengd met wit
haar haren als golven
haar lichaam als zand
Ik hoor vleugels van ganzen aan de hemel
en besef hoe stil en leeg het aan het worden is
ze schreeuwen maar ik wil het niet horen
ik zoek schelpen aan het strand
en hou ze stilletjes in de hand
haar geschenken heb ik nodig
als haar stem in de wind
haar ogen, een tedere zee
ze zullen me beschermen