Ik zou kunnen schrijven over haar ivoren huid en ogen als parels
en dan een vergelijking maken met een elf.
Lachen zou ze hiermee
en heel erg volgende zin beamen.
Mens zijn is al complex genoeg.
Zie haar, tussen verhuisdozen, hopen
met houden, weg en misschien voor ooit nog een keer.
Een leven raakt zo overvol als je de kier niet sluit
voor rommel.
Boekdelen vol verhalen in haar hoofd: over hoe het leven scheeftrekt
of de mensen erin.
En dan daartussen slalommen.
Het resultaat ervan in de laatste doos
met daarop in drukletters: MEDAILLES.
Niet zelden één in de vorm van een blauwe plek.
Na lang aarzelen dan toch ‘houden’,
maar dan in de kelder of
om de kieren te stoppen.
Zo komt elk nieuw huis
met betere isolatie.