ik trek de veter van mijn schoen aan
rond het tweede oog
aan de rechterzijde
zit het al weken flink gerafeld,
staat het bijna op scheuren.
onder loshangende bruine draadjes
ligt een glanzende streng bloot
een slagader van zwarte drop die
in zorgwekkende toestand verkeert
scheurtjes van een
reactorvat vertoond.
ik hou hem in de gaten,
trek voorzichtig aan, en denk:
nu niet. nu niet knappen. je bent
er toch niet zo slecht aan toe
als je er uitziet?
het komt ongelegen
nu.
later, later
mag je afbreken.
ik denk wel dat het nog gaat
je bent nog sterk genoeg
je gaat nog wel even mee
voor ik eindjes aan elkaar moet knopen.