Het land leeft in de spieren van onze tong,
In de grijze massa tussen lip en oorschelp,
Waar het nog net de tijd voor metamorfose
Van metafoor
Tot metafoor.
Meer ambitie valt er niet te winnen
Uit gehaaste historische heling.
Ons land leeft slechts in klanken,
Nu we onverhoeds verbannen.
Onze vloeken hakken enkel
Op verveelde oren in.
In dit averechts aquarium
Worden revoluties vroegtijdig gedempt
Door de vloeibare discretie
Van de oceaan.
En de onderzeeër glijdt weg in de kantlijnen van schoolboeken,
Duikt onder in onmetelijke irrelevantie.
De bemanning slijpt messen en herinneringen bij.
Een spookregering zonder wetten, zonder leiders,
Zonder vaste grond onder onze vogelvrije voeten.
Slechts door de kracht van taal zijn onze illusies
Meer dan sprookjes voor het slapen gaan.
Aangevoerd door onze ingesloten moed
Lijken ze de kracht te ontsnappen
Aan onze geheime quarantaine
In het zeerijk van Poseidon,
Waar ons land niet eens bestaat.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.