Ik wil daarheen waar vragen als bloemen zijn
en hun antwoord wat later de vrucht.
Waar verzwegen dagen te noemen zijn
en de waarheid een steengoede klucht.
Ik wil
zien
hoe traag het licht beweegt,
voelen
hoe weinig de wereld weegt,
horen
hoe denken van buitenaf klinkt,
(als gezoem van een bij op een bloem?)
ruiken
hoe lekker die lucifer stinkt.
Ik ben op zoek naar die ene ambetante,
die eeuwige constante
die mij al kende lang hiervoor.
Ik ben op zoek naar het waardoor
dat mij elke dag iets geeft waarvoor.
Maar ’t getik van de klok
ben ik.
Met tijd vergroeid
scheuren wij
verschroeiend traag
richting einde,
waar geen verlies is of gewin
maar gewoon een punt,
zoals altijd aan ‘t eind van een zin.
siegert.