Rabarber geknaagd, kluiten gebroken. De karotjes had ik uitgedund, mijn achterband wat opgepompt. Bevertjes, duist en grote vossenstaart. Zaden zocht ik langs de wegels, lette echt op ieder aar, had zakjes vol, een hoekje in den hof waar ik het groeien zag. Daarna mijn lijf wat afgespoeld, het haar wat in de plooi gelegd. Ik dronk een pint, café De Nieuwe Zwaan en kneep.
Marie-Louise want haar billen leken rijp. Een blik van haar, een klop van Florimond, de noodslachter, verkocht zijn beesten bij Van Hoornweder. Begot koopt nooit geen vlees daar in die streek. Ze keek toen naar mijn pollen, blaren van een berenklauw, ging mij nog een jonge klare schenken toen ik opstond van mijn stoel maar heb hem meegesleurd die Florimond over de spoorweg ver tot aan den Bolakker.
Misschien ligt hij daar nog. Ik weet het niet. Begrijp nog altijd niet waarom mijn vader lieve namen voor zijn dieren koos. Angorageit Pitou, Loulou de poney. Sarah was mijn zus niet maar een hond. Op een dag heeft ze zichzelf bijna kapotgekrabd. De veearts heeft ze dan verlost. Aujeszky, zegde hij. Vlees van Van Hoornweder, riep mijn moeder. Nooit echt geklaagd, winterrapen getrokken. 't Was koud toen in december. Vorst en schaatsen op de vijver. Telde bellen in het ijs.
uit de reeks 'Hormonoloog'
________________________________
bron betreffende het slachthuis Van Hoornweder :
www.politics.be/nieuws/3080/