De deur van mijn huis gaat zoals elke dag op hetzelfde uur open. Elke keer weer geniet ik van het uitzicht: de prachtige groene weides vol met margrietjes, het kabbelende beekje en de mist die als een waas voor de bergen hangt. Enkel de toppen zijn nog zichtbaar. Het zijn net vuurtorens die uitsteken boven een woeste zee. Het beloofd weer een prachtige dag te worden.
Zoals dagelijks ga ik naar mijn schapen. Na een hele nacht binnen gezeten te hebben, mogen ze weer vrijuit mekkeren in de frisse berglucht. Ik laat ze los, en ze gaan spontaan naar de plek waar ze altijd naartoe willen. De plek waar het beekje wat groter is. Vlak bij de vallei. Ik ga zitten op mijn vaste plekje, met Lassie, mijn hond, naast me. Samen kijken we toe hoe de schapen rustig zitten te grazen.
Plots springt Lassie recht. Dit is niet van haar gewoonte. Ze richt zich naar de bergen. Ik begin iets te horen. Een geraas. Het wordt luider en luider. Het klinkt alsof regen en gesmolten sneeuw het beekje doen overlopen, en al het water met een stortvloed naar beneden stort. Het geluid van de Victoria Falls maal 10. En dat in mijn eigen kleine dorpje. De schapen hebben het ondertussen ook al gehoord. Ze beginnen in paniek te geraken, en lopen weg, in de richting van de stal.
Ik volg de schapen. Lassie volgt ze ook, maar doet niet wat ze moet doen. Ze is in blinde paniek. Ik moet lopen om een beetje te kunnen volgen. Wat doe ik nu? Was het wel verstandig om ze te volgen? Te laat, ik kan niet meer terug. Op de berg waarvan het geluid komt, is een gigantische lawine aan het afkomen. Het is gigantisch, en het gebrul wordt ook alsmaar sterker. Ik hoop echt dat ik het overleef. Nu moet ik echt lopen alsof mijn leven ervan afhangt. ‘Lopen! Lopen!’
Oef, ik bereik op tijd mijn huis. De schapen lopen door, maar ik en Lassie kunnen naar binnen. We zijn veilig. Gelukkig. Net als ik dat denk zie ik een deel van de lawine het dal instorten. Op het dorp beneden. Hopelijk zijn er geen doden gevallen. De lawine raast door, en komt alsmaar dichterbij. Ik voel me niet veilig. Ik voel me echt niet …
‘Huh, wat doe ik naast mijn bed? Was dit een droom of was dit een voorspelling?’ Ik ga gewoon weer rustig opstaan, en de schapen buitenlaten, zoals elke dag. Ik ga Lassie weer meenemen, zoals elke dag. En we gaan weer op dezelfde plek zitten, zoals elke dag. Naast het kabbelende beekje, tussen de margrieten op het groene veld, met in de verte de bergtoppen die boven de mist uitsteken.