Nieuwe ringtone.
De klok uit mijn dorp
galmt luid in mijn jaszak
terwijl ik me tussen vreemden
een weg baan in Tokio.
Niemand hier weet
dat het geen gewone toon is,
maar een stem
die zondagen wakker zong,
die ooit mijn dagen ritme gaf
en stilte tekende
tussen de velden
en de tijd.
Op straat
kijkt niemand op.
Maar in mij
staan ramen open,
geurt versgebakken brood,
loopt een oude vrouw met boodschappen
voorbij de pastorie.
Wie had ooit gedacht
dat ik haar zo zou meenemen –
haar boodschappen in mijn handpalm,
haar hartslag tussen mijn vingers,
ver van haar toren.
Soms druk ik haar stil,
maar altijd
komt ze terug
met één trilling,
alsof ze zeggen wil:
ik ben er nog,
ik hoor bij jou.
Ik hou nooit op
te luiden,
ook zonder toren,
voor jou,
verloren ziel
in een ver land.
Ik neem op.
'Hi, jongen. Hoe gaat het?'
'Goed! En met jou?'