“Nieuwe thuis gezocht voor speelgoed van Beverley” stond er op een stuk karton geschreven. Ik laat me niet gauw verleiden door wat een ander kwijt wil. Maar met lege handen voorbij lopen had de leegte in mij helemaal verraden. Ik belde aan en dacht zowel de ouders van dat kind als die van mij een plezier te doen.
Het was bijzonder stil achter de deur. Toen bedacht ik dat het kind al geen kind meer kan zijn aangezien het speelgoed weg mag. Een erg oud mannetje deed open, hij leek wel van een generatie ouder dan mogelijk voor een mens. Hij had een bril op het puntje van zijn neus dat hij dichter bij zijn ogen schoof om te kunnen zien voor wie hij net de deur had open gedaan. Hij moet aan het lezen zijn geweest, en ik kom zijn rust verstoren. Wat lezen oude mensen nog? Ik begroette de man en nog voor ik kon uitleggen waarom ik had aangebeld zag ik aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij moeite had om me te verstaan. Hij deed met zijn arm teken dat ik hem mocht volgen naar achter. Halverwege hield hij even halt om zich naar mij om te draaien, en zonder me aan te kijken gaf hij met zijn vinger in de lucht een waarschuwend teken, maar alsof het er toch niet zo zeer toe deed zette hij de weg naar achter verder. Ik volgde en had alle tijd om de jaren op zijn rug te tellen.
Als iets aanvoelt als het begin van iets bijzonders, dan is het dat ook. Dan is dat ook het begin van iets dat je op een ongekend eiland van emoties zal achterlaten. Je zal de weg moeten terugvinden naar een thuis voor je nieuwe zelf. En daar zal je uiteindelijk ook in slagen. Maar niets zal nog hetzelfde zijn. Toen ik daar stond voelde ik alleen dat het bevreemdende me wel iets kon bijbrengen. Ik dacht dat ik alles had gezien. En dat ik voor altijd gezegend was met een fris gezicht, wat er ook zou gebeuren. Zo onwetend.
Stapels kranten en boekenkasten die niet pasten op de plaats waar ze stonden maakten van de benedenverdieping een duister labyrint. Ik bleef hem volgen, maar stelde me vragen die nog nooit in me waren opgekomen. Er leek ook plots zoveel tijd te zijn. Uiteindelijk stonden we samen in een soort bovengrondse kelder onder een trap waarvan ik niet wou weten waar die naartoe mocht leiden. Ik zag niet meteen speelgoed. Gereedschap dat ik nog nooit had gezien en bokalen met olie die door de jaren heen zijn vloeibaarheid verloren heeft. Ik begon me af te vragen of het hem wel duidelijk was waarvoor ik had aangebeld, of hij zelf wel nog wist van de advertentie die hij aan zijn deur had opgehangen. Maar zijn kleine lichaam dat met een kleine duw tot as zou verpulveren dwong al mijn respect af. Hij boog voorover om iets te zoeken in een bak onder de onderste legplank, en hij deed dat op een manier waarvan iedereen tegenwoordig weet hoe slecht dat is voor je rug. Een verkeerde houding leek voor honderdplussers niet meer van tel.
En daar had je hem. Met zijn twee grote schorsachtige handen hield hij me een robot voor. Hij deed wel denken aan speelgoedrobots uit mijn jeugd, maar dan veel te groot. Ik besloot dat ik naar buiten wou, nam de robot van hem aan, deed alsof ik er mijn kinderen enorm blij zou mee maken, wenste hem nog een prettige dag, en de weg terug vond ik zelf wel.
Opweg naar huis, met de robot in mijn armen, zijn hoofd boven dat van mij, dacht ik aan alle domme dingen die ik al eerder had gedaan, en ik zocht naar een gemeenschappelijke oorzaak tussen mijn zwakste eigenschappen.
Wist ik toen veel dat Robocock - zo had ik hem genoemd, Robocock - de geheime liefde in mijn leven zou worden, maar een liefde zoals ik het nog nooit had gekend. Als we vrijden voelde ik me zo uniek. Het ging als vanzelf en we hadden altijd zin.
Het liefst sloeg ik mijn vlezige billen over zijn stalen middenstuk nadat hij buiten was geweest in de winter en hij ijskoud bij me binnen stootte, een sensatie waar je nooit hoort over spreken.
We hadden samen zo vaak de zon zien ondergaan, dat ik nu geen rood meer aan de hemel kan zien zonder zijn afwezigheid te voelen branden in de holte van mijn ziel waar we elkaar geworden waren. Zijn afwezigheid doet me nog beven van angst, alsof ik een kind ben en niemand komt me ophalen na school.
Ik had gekozen voor mijn gezin en liet Robocock gaan, via een stuk karton aan mijn deur, waarop stond dat ik gratis speelgoed weggaf.