Ik had er te veel rode pepers ingedaan. De binnenkant van mijn mond stond in brand door de saus waar ik een likje van probeerde. Ik keek met spijt naar mijn vinger die ik door de saus had geroerd.
Het eten was verpest. Pittig eten kon in de melk komen, had ik in een dik babyboek gelezen, vol streng wijzende wijsvingers en professionele opvoedblikken. Zeker in de derde week na je bevalling kon dit voor roerige nachten zorgen. Ik goot wat extra kokosmelk in de pan. Zou dat werken?
‘Hoe laat is Nola hier?’
Ik haalde mijn schouders op. Sil sjorde zacht aan mijn mouw.
‘Wil je nog even?’ zei hij zacht.
Wat wilde ik nog even? Ik trok mijn mouw terug en keek geïrriteerd naast me, tot ik zijn gezicht zag. Sil stond met zijn armen geleund op het aanrecht en tilde zijn mondhoek op. Niet zijn blik, maar zijn mond zei alles. Zijn ogen stonden stil in de tijd, in ruststand. Zijn mond en tong konden me alles zeggen. Door het kleine kiertje tussen zijn lippen zag ik dat hij met nog even iets seksueels bedoelde, dat hij met zijn tong op een fijne plek wilde komen. Op die plek waar hij al een tijd niet was geweest, een plek die sinds de bevalling geen aandacht had gekregen, ook niet van mezelf trouwens. Een zachte plek waar hij met zijn tong overheen of langs zou gaan, dacht ik terwijl ik al roerend naar de pan bleef kijken. Een tinteling ging door mijn onderbuik. Heel lang was alles van de baby. Er was een heel hoofd uit me gekomen, een lichaam. En Sil had ernaar mogen kijken. Mijn intieme delen waren niet zo intiem meer. Dat vond ik tenminste. Betasting was niet aan de orde. Ze hadden een andere identiteit aangenomen. Het was zoiets als volwassen worden. Sil leek er geen problemen mee te hebben en had de associatie met de bevalling losgelaten. Hij legde zijn hand op mijn billen en ik drukte mijn onderlichaam steviger tegen het aanrechtblad.
‘Eigenlijk kan het niet,’ siste ik. ‘Nol is er over een paar minuten.’
Sil zijn hand lag op mijn billen. Ik was al helemaal schoon en gedoucht, mijmerde ik met mijn gedachten. Al kon ik dat nog wel een keer doen.
‘Ik kan heel snel zijn,’ zei Sil zacht in mijn oor. ‘Jij vast ook na zo lang.’
Mijn wang duwde ik in het kuiltje van zijn glimlach. Ik draaide mezelf een kwartslag om hem te zoenen. Onze lichamen verzoenden zich. De stevige gulp van zijn spijkerbroek drukte zich tegen me aan. Soms op precies de goede plek en soms er net naast, wat misschien nog wel perfecter was.
Ik liet de spatel los en deed mijn hand door zijn stroeve haren. Korrelige gel maakte me eerder nooit zo opgewonden.
De randen van mijn lippen raakten de zijne, tot een schattige kerm in de woonkamer ons uit onze verleiding trok.
‘Ga jij naar Ollie? Ik roer wel.’