Ik luister enkel nog naar haar de zee omdat zij alles weet en wist.
Het gaat nooit meer voorbij en Bernd, je hebt je niet vergist.
Je leeft warempel echt. Proef van het zand en ginds landinwaarts is het waar gebeurd.
Nog een geluk. Golven overvallen niet. Jij zwemt daar zo doorheen.
Zolang je maar op tijd je longen vult, je adem inhoudt en het breken voelt.
Die golven kennen goed jouw nek, je rug die van geen plooien weten.
Kom altijd schoon terug. Ik ben de zee die jou niet kan vergeten.
Vloed zal blijven spuwen wat niet kan vergaan. Eb zij toont hoe mooi ledig kan zijn.
Heb vrede. Want. Het eindigt nimmer. Bernd. Jij tart dat wel.
De spijkers op laag water hebben nooit gevit.
Zij vonden snel jouw hart en ziel.
Het wit. Het blaakt. Behoort enkel de wolken toe.
Dat vuile rood. Zonsondergang.
Zij lagen toen al voor jou klaar, nog voor je blik het daglicht zag.
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'