Carlotta struikelde gehaast tussen de amper half geopende deuren de lift uit. De laptop gleed net niet uit haar handen.
Nog maar vijf minuten en de presentatie die ze voor het managementcomité moest geven zou van start gaan en ze had al haar voorbereidingstijd verkwanseld aan het opkuisen van de koffie die ze gemorst had.
Zenuwachtig keek ze de gang op, zoekend naar het juiste lokaal. Daar. Ze duwde de deur open en dacht er nog net aan het beletbordje om te draaien voor ze het licht aanknipte. Aan de overzijde van de tafels ontwaarde ze de stekkerdoos, een goeie plek om haar laptop neer te zetten. Met bevende handen propte ze de beeldschermkabel in het juiste gaatje en zocht de knop die de verbinding zou maken.
Zo, dat was dat, nu alleen nog de grootte van de projectie aanpassen. Verdorie, de bak hing omhoog, er zat niets anders op dan op de tafels te klimmen.
Net toen ze het beeld goed kreeg, kwam de financieel directeur binnen. Met een rood hoofd verontschuldigde ze zich, maar dat had niet gehoeven. Zijn blik was vrolijk. Wansmakelijk vrolijk.