De stilte hierboven accentueert het onvoorwaardelijke vertrouwen dat we in elkaar hebben. De rotswanden zijn koud en ik duizel al bij de gedachte om naar beneden te kijken. Mensen lijken vanaf hier, op deze ijzingwekkende hoogte wel insecten, met elk hun eigen taak, steeds weer hetzelfde patroon volgend. We negeren de sleur die zich onder ons ontplooit en genieten van onze eigen weg naar boven, waar de laagstaande zon de blauwe hemel oranje kleurt. En terwijl we verder klauteren weten we allebei dat eens we de top hebben bereikt, er ons enkel nog de steile afdaling zal resten.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
20 jun 2021
· 1 keer gelezen
· 0 keer geliket