Je ziet en hoort het steeds vaker, meer en meer:
ego-tripperij verpakt als mededogen keer op keer.
Met mongolen rondhossen door berg en dal
burnouters verbouwen zonder morren een stal
in het oog gehouden door zwakkeren van zin
aapjes kijken als therapie naar een nieuw begin.
Ondertussen mag patiënt Pedro ons verblijden
en honderduit over zijn neuroses uitweiden.
Stromae die kwansuis het nieuws komt verstoren
mentaal welzijn, weet je wel,
je zal zelf maar tot een ellenlange wachtlijst horen,
worden gezonden van 't ene kastje naar d' andere muur,
geestelijke gezondheid is in ’t echt toch vooral te duur.
Gelukkig is er armoede, van tafel en bed, én van kans
dan spelen diverse radiofiguren nog eens ten dans.
Het laatste verdienmodel slaat echter alle gensters kapot
ook in rouw heeft men een nieuw format gezien bij god.
Meus, het Kuifje van Vlaanderen televisieland,
huilt om zijn broer, uiteraard camera in de hand.
Vertrekken naar gene zijde, intiem portret, immens verdriet
maar wel alles vastleggen op beeld, anders bestaat het niet.
Stop nu toch met koketteren met persoonlijk leed
het lost zichzelf niet op als iedereen er van weet.
Een nare vorm van zelfbevrediging, een beetje laf:
kijk mij aan, terwijl ik dans op mijn broers graf.