hoe kan ik een landschap troosten
kan ik iets
met mijn tranen
mijn ogen wassen
meetrillen als ze droef is
verdriet verwelkomen
het zien opwellen, het zien verwelken
het mag een plek krijgen
in onze wouden
mild
wild
in een cirkel van rouwgenoten
waar ik stil mag zijn
waar wij dat kunnen, samen rouwen
het zit in onze natuur
aan de rand van een stijgende oceaan
ik heb het aan een boom gevraagd
hoe winter is
of hij zijn leven mist
een deel van mij sterft als ik leven loslaat
laat het mij ook los
we zingen samen dank
om natuurverbonden verder te gaan
en dat de nieuwe zon komt
met bloesems
de rozen met fluweel
met glans de sapstroom
naar de hemel
lente winterslaap openbreekt
het leven ons tot zich neemt
wat nog leeft weet wat dood is gegaan
wat dood is blijft
rouw
verteert
als je het eenmaal herkent
herken je het telkens weer
in onze zoektocht naar troost
kruisen onze wegen
komen we elkaar tegen
in onze rouwnatuur bloeit inherent
dat we op een moment
klaar zijn
met onze tranen
om verder te leven