Hier waren wij de kinderen,
danste de Rupel al in onze lijven
lang nog voor we sprongen,
daar waar het water
precies diep genoeg was.
Hier waren wij de heersers,
schorre kelen in de aanslag,
bij het scheren over velden,
over pleintjes,
in onze eigen kleine oorlog.
Hier waren wij de dromers,
als dorstige moerassen
hoorden wij de bomen groeien,
bij het wachten
in het park.
Hier waren wij de onschuld,
uit klei gebakken goedheid,
onverzettelijk als dat,
klinkaart in de ziel
en in het hart.
Hier waren wij de kinderen,
nooit meer dan dat
en ook nooit minder.
Waar zijn we nu?