We wandelen tussen bomen door, naast autostrades waar we het brommend geluid van de wagens doorheen het tjirpen van de vogels horen. We beklimmen heuvels alsof het bergen zijn, dalen af met geknikte knieën. Er wordt weinig gesproken. ‘Kijk, een sperwer.’ Het kan evengoed een koekoek zijn, vogels zijn niet onze specialiteit. Heel zelden is de aarde bedekt met een laag sneeuw, in onze stille stappen hoor je de sneeuw kraken onder onze wandelschoenen. Dan weer brandt de zon onze wangen rood, felle stralen schitteren in twee paar ogen. We kijken rond, observeren, turen naar nieuwe verwonderingen.
Ik wandel met je mee, kijk snel als mijn horloge biept, alweer een kilometer. Tel af tot het einde, nog zes te gaan. Ik twijfel elke week of ik wandel om de natuur te bezichtigen of gewoon, omdat het gezond is. Het maakt niet uit, we zijn buiten en we zijn samen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.