Saxmeisje

27 dec. 2014 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

Als een rijpe Lisa Simpson

Kom je naar me toe,

Speel je mij de blues,

Componeer je al mijn roes.

Jazz is jouw ontbijt,

Bebop je alarmklok tegen de tijd.

Je bespeelt de spijt met een vlijt

Die zelfs Sam Rivers je benijdt,

Blaast je hoop in koper

Tot de wroeging weer verdwijnt.


En je betovert me!

Ik val hier bijna van mijn stoel.

Je berooft me

Van de drang om niets te doen.

Je smeert je zwarte ziel

In drie lagen verdriet uit op mijn lijf.

Je werpt me dwars door de bar,

En je gebroken dromen erbij.


Nee, ik ga niet slapen,

Niet voor jij in mijn bed.

Jazz slaat een bres in mijn ontwaken

En de dageraad is nep.

Ik hak me een weg door jouw

Geladen levensjaren,

Ontdooi je gebreken,

Gemiste kans op meerwaarde.


Hier speelt de sax,

Daar klinkt het leven.

Tussen lakens bewaken we

Het ritme van de regen.

Seks als een secret handshake,

We scheppen een verbond door de zonde,

Die we niet muilkorven, maar

Voorzichtig bestuderen en hervormen.


In de jazz is iets gestorven:

Het huilen van de nacht,

Het suizen van de blues,

De geur van de jacht

En overwerkt ondergoed.

En dat blazen, alsmaar blazen

In dwaze lagen die de willekeur vervagen.


Je bespeelt me

Maar ik heb geen kleppen, 

Zelfs niet op mijn hart - 

Niet om op te scheppen.

En nog steeds blaas je

Maar het haalt niets uit.

Blazen in octaven,

In het mondstuk van mijn huid.

Je blaast de blues in vlagen

Maar zo komt er ook niets uit.

Blazen, blazen, blazen,

Ook al helpt het mij geen fluit.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

27 dec. 2014 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket