Ze heeft zich altijd geschaamd voor haar lichaam. Als kind voor haar snijtand die te ver naar voren stond, evenals haar kin, ook voor de moedervlek op haar wang. Omdat ze als twaalfjarige de langste was in de klas, teveel haren op armen en benen kreeg en teveel las. Omdat later haar benen te kort waren in verhouding tot haar lijf, haar schouders te breed en haar borsten te klein. Omdat de haren onder haar oksels op spinnen leken en haar bikinilijn niet bestond. Omdat nog later haar buik te dik werd, haar spieren te slap en haar voeten te plat.
Voor haar geest schaamde ze zich ook. Die was te verstrooid, te springerig, te kritisch en vaak te negatief.
Ze had wel gevoel voor humor en zelfrelativering. Dat heeft haar gered.