Julian kwam thuis na veel dagen werken buiten op het platteland. Zijn jachtgeweer op de ene schouder, zijn prooi op de andere. Er hang een tecomate vol water van een zelf gemaakte mecate touw aan zijn taille. In zijn cebadera brengt hij een cadeautje voor zijn dochter, een rivier schildpad.
Het meisje was de laatste tijd heel verdrietig. "Brisa", haar hert huisdier, was overleden door een giftige spin beet. Het meisje huilde elke namiddag toen zij zich herinnerde dat om deze tijd van de dag ze Brisa voederde en samen speelden tot zonsondergang. Dat was het moment toen zij afscheid namen en het dier naar de paardenstal werd gebracht om te gaan slapen.
Hij wist dat een schildpad geen vervanging van haar geliefde Brisa kon zijn. Het was wel een curiositeit dat haar dochter nog nooit had gezien.
Hij kwam snel binnen. Hij zette zijn geweer en prooi opzij op een rustieke houten tafel. Hij ging naar de achtertuin waar hij zijn handen en gezicht proper maakte met het water van de gootsteen.
Hij voelde zicht gerenoveerd door elke druppel zuivere water die hun zongebruinde huid veegde. Eenmaal gewassen kleedde hij zich om. Hij was klaar om zijn dochter te zien.
Een van zijn grootste genoegens was een glimlach op het gezicht van zijn dochter zien. Hij nam het cadeautje mee en zo snel als hij kon, richtte hij zich naar het huis van zijn zus. Zij was de opvoeder van het meisje vanaf haar moeders dood.
Hij vond ze melancholisch naar de hemel te staren. Zij had een halverwege gegeten fruit in haar mond. Haar bennen hingen vanaf de guava tak waarmee zij zich schommelde. Hij riep ze.
Fidelina! Kom naar beneden aapmeisje! Dat kleedje is zeker al kapot! Kom! ik heb hier iets mooi voor jou.
De belofte van een cadeau maakte dat zij zich naar beneden haasten. Zij gleed van tak naar tak met de soepelheid van een eekhoorn. Zij einde haar daad met een acrobatische salto en landde naast haar vader.
Zij veegde haar kleren met haar vieze handen. Zij maakte moeite om er goed uitzien voor haar vader. Zij keek nieuwsgierig naar uit met een grote glimlach op haar gezicht en vroeg: Wat heb je voor me? Snoepen, mijn favorieten gele bloemen? Wat is het? Mag ik het zien?
Dat was het meisje waar van hij hield. "Doe jouw ogen toe" zei hij. Zij deed zoals gevraagd en strekte ineens haar handen uit. Hij zette voorzichtig het beestje op haar handen. Zij kreeg kippenvel van de koude schild van het dier. Zij keek het boos en verbaas te gelijker tijd terwijl zij zei: Een schildpad? Waarom gaf je me een dier? Heb ik jou niet gezegd dat ik geen huisdier meer wil!
Zij liet het diertje op de grond vallen. Hij keek zij stomverbaasd aan. Dat was niet haar gewoon gedraag. Hij raapte het dier van de grond. Hij had een verwijtende bliek. Hij hield niet van mensen die wreed waren tegen dieren.
Zij onverstoorbaar sprak hij tegen: Weet je wat, ik heb gehoord dat de schildpadsoep heel lekker is. Ik heb nooit schildpad gegeten. Maak het dat voor me klaar?
Hij was gechoqueerd. Hij keek zij met grote ogen aan en probeerde haar gedachten te veranderde: Hoe kun je dat denken? Kijk het aan! Het is een mooi diertje, het zal zeker lang leven en je kan met het veel spelen.
Haar gezicht was rood geworden, toen zij hoorde: "het zal zeker lang leven..." Hoe oneerlijk kan het leven zijn? Waarom had de dood haar Brisa weg genomen? Nu wou zij die stom schildpad meer eten.
Zij zei tegen hen met de wreedheid die allen kinderen kenmerkt: "Als je het niet voor me kook zal ik geen cadeau meer van jou pakken."
Julian wist hoe koppig zijn dochter kon zijn. Het was een van haar kenmerken die van hem had geërfd. Hij krabde zijn hoofd, onzeker: "Wat ben je koppig meisje! Wat kunnen wij van dat eten? Maar goed wij zullen schildpadsoep voor het avondmaal hebben ter voorwaarde dat je jouw bord leeg moet eten zonder te klagen over de smaak. Begrepen?"
Zij keek hem uitdagen aan en knikte. Toen hij het dier slachtte ontdekte dat het een vrouwtje met eieren was. Hij maakte het schild leeg en zette het apart. Hij naam als de eetbare gedeelten en waste hem goed. Hij kruidde het en maakte en soep klaar. Het was onverwacht overheerlijk! Het vlees smolt of hun mond.
Het meisje at alles en veegde met een stuk tortilla het kommetje. Hij grinnikte, hij dacht: 'Kijk hoe zij aan genieten is!, Hoe zou ik weten dat het dier een hoge kwaliteit ingrediënt was! Zij is de mijne waardig. Ik zal het mooi schild aan mijn collectie toevoegen.'
Na het avondmaal liet hij haar de afwas doen. Als zij klaar was met die taak, gaaf hij haar een nachtzoen terwijl hij haar haar in de war bracht. Zij klaagde en zei dat haar haar al slordig genoeg was. Vanaf die dag stopte zij met huilen. Het was zoals de soep een soort van geneesmiddel was tegen het verliest van haar huisdier.