Het gebeurde wel eens dat de meester of juf ons vroeger vertelde dat we onze broek zaten te verslijten op de schoolbanken. Zeker als we weer eens niet aan het opletten waren. De ene leerkracht nam de zegswijze al wat vaker in de mond dan de andere. Ik herinner me dat ik de opmerking in het begin nogal letterlijk opvatte. Ik was bang dat mijn ouders voor hoge kosten inzake nieuwe broeken kwamen te staan als ik mijn aandacht niet bij het bord hield. Och, het is allemaal goed gekomen. In plaats van een broekenverslijter, ben ik eerder een schoenenverslijter geworden. Hoe dat komt weet ik niet, maar op de een of andere manier zijn die van mij snel stuk. Gelukkig is er dan de schoenlapper. Naast het feit dat de schoenmaker uit ons stadje mijn schoenen altijd voortreffelijk weet te repareren, valt er nog iets op als je binnenkomt. Je wordt er verwelkomd door de hond van de schoenlapper. Bij mijn laatste bezoek dacht ik, straf dat hij geen schoenen naar het hoofd gesmeten krijgt door mensen die niet zo tuk zijn op hondjes. Daarenboven vroeg ik me af of hij "Sloef" zou heten, want zijn naam heb ik nog niet te horen gekregen. Een mens denkt wat af, dacht ik nog, terwijl ik mijn beurt stond af te wachten. Want ik stelde me ook voor dat deze hond toch een probleem heeft als hij getraind is op het halen van schoenen of pantoffels. Keuzestress, het is een modern probleem.
Niet lang daarna was ik aan de beurt en kon ik mijn schoenenproblemen op de toonbank leggen. De herstelling was geen enkel probleem. Ik had evenwel vergeten om centen mee te nemen, want je moet er op voorhand betalen, wat niet onlogisch is. Daarom moest ik snel naar de bank fietsen. Toen ik vijf minuten later een tweede keer binnenkwam, begon Sloef opnieuw te blaffen. "Nee, die meneer ken je al", zei de schoenlapper vriendelijk lachend, maar dat maakte weinig indruk op de hond. En bij het afhalen van mijn schoenen schoot Sloef alweer uit zijn sloffen. Misschien wilde hij met zijn geblaf me iets duidelijk maken? Dat ik maar eens in zijn schoenen moest staan? Het zou best kunnen. Al moet ik het wellicht niet te ver zoeken. Hij is gewoon blij dat hij me ziet, met mijn kapotte schoenen. Al kan het ook zijn dat hij telkens met mijn voeten speelt natuurlijk.