Schrijven
Mijn gedachten zijn kunst
Ik haat spelen
Ik ben te moe als ik wil schrijven
Dan bestaat morgen niet
En als morgen bestaat dan bestaat schrijven niet
Dan versier ik me door een naaldenkop die ikzelf bedacht
De stad draagt nergens een hoofddoek
Het gordijn slaat kwaad naar me uit als de armen van mijn vader toen ze moe waren
Ik kon geen sorry kwijt als ik niet meende wat ik zei
Ik mocht niet van mezelf
Ik heb mezelf er nooit door geschreven omdat ik niet kan stilzitten op een plaats waar ik niet ben
Ik ben er altijd
Het deken heeft nooit minder met mij geworsteld
Het lijkt alsof de wereld altijd doet wat die mensen vragen
Ze versieren alleen maar
Iedereen valt omdat hun verleidsters na de bevestiging alweer vertrokken zijn
Dat is de zuchtende hand van mijn vader
Daar stond ik dan tegenover, niet veel minder dan de wereld al
Omdat ik dan geen sorry zei
Begreep heel hard waarom hij zuchtte
Als je alleen bent lijk je alleen te veranderen,
In te deuken als een blikken borstkas van een schrootje dat in de weg komt liggen
Je verandert alleen en je hoort iedereen zeggen dat alles verandert
Hoe verander je iemand die enkel kijkt met alles wat in jouw hoofd achterblijft
Ik versier het borduur met het stof dat iedereen verloren had
Alleen weet je nooit alleen of jij het bent, als mensen blijven kijken en jij hun antwoord met een vraag
Een vraag beantwoord waarvan zij het gesprek niet herkenden
Als je nooit kan praten met het gesprek achter je, worden vragen antwoorden,
Niemand heeft je graag,
Wat anders is een vraag dan een antwoord
Mijn angst tegemoetgekomen
Alle gesprekken voer je nu zelf en je kijkt beide kanten uit
Soms in de ogen van zij die het écht niet verdienen, maar er wordt nooit een waarde ingevoerd in mijn gordijn tabellen
Je voert dezelfde gesprekken, altijd
Met alles wat je opvangt in vluchten
Je gaat zo snel dat alles klein wordt en zich inpassen in het laatste dat je gevoerd hebt,
maar toen sprak ook die niemand
Angst omdat
Je er altijd zal zijn