Hulpeloos zit ik voor mijn pc. Een wit blad voor me wacht geduldig om beschreven te worden. Tevergeefs tracht ik me die prachtige zinnen te herinneren die vorige nacht ontsproten aan mijn slapeloze brein. Een angstaanjagende gedachte schiet me door het hoofd. Papa heeft Alzheimer, zou ik…? Nagelbijtend bekijk ik het maagdelijk witte scherm. Ik troost mezelf met het feit dat ben ik nog jong ben, 59 lentes, neen ik heb gewoon last van een schrijversblok. Ik heb al maanden niet geschreven. Nou goed, het wil met niet te binnen schieten. Dus zal ik alvast beginnen met een klaaglied over mijn troosteloze toestand. Dat wil geen kat lezen mens, zeg ik tegen mezelf. Saaie, deprimerende lectuur. Wie zit daar nu op te wachten. Lezers willen drama, opwinding, mysterie, spanning, seks. Nou goed, als ik die zwarte gedachten van me afgeschreven heb, lukt het misschien wel weer. Schrijven is voor een auteur een primaire levensbehoefte zoals eten, drinken of slapen. En kijk, ja hoor, ondertussen staat er een eerste paragraaf voor me. Een nieuw begin, na maanden van inactiviteit. Ik feliciteer mezelf, vastbesloten er morgen aan te beginnen.
Ondertussen heb ik enkele schamele pogingen ondernomen om weer te gaan het schrijven. Twee nietszeggende paragraafjes die het begin moeten vormen van een verhaal dat ik zelf nog niet ken. Misschien ben ik niet eerlijk want wat ik schrijf gaat over mezelf. Ik ken het verhaal dus maar al te goed. Een onzichtbare sluier heeft mijn creatieve brein bedekt en verhindert de zwarte gedachten te ontsnappen, ik ben er nog niet aan toe mezelf bloot te geven. Maar een onbekende kracht drijft me naar mijn pc en dwingt me te schrijven. Ik wil de sluier wegrukken, het uitschreeuwen, mijn verhaal vertellen. Ik wil mezelf bevrijden uit deze waanzinnige toestand. Waar zal ik beginnen?