’s Avonds in bed overliep ze alles wat ze had gezegd. Wat ze dacht gezegd te hebben. Het gesprek, de zinnen, speelde ze af in haar hoofd als een slechte film. Ze kon maar niet vinden waar het fout was gegaan.
Een schuldgevoel bekroop haar langzaam. Het begon in haar tenen en voeten en kroop omhoog. Eerst leek het nog een streling, zacht. In haar darmen werden het mieren, meer en meer, ze trokken naar haar maag en borst, haar keel en neus, Tot ze uiteindelijk haar hoofd bereikten. Het gevoel was allesomvattend. Er kon niets anders meer bij. Ze WAS het schuldgevoel.
De volgende ochtend bleef ze in bed. Hoewel ze het graag wilde, lukt het haar niet op te staan. De routineuze handeling, linkerbeen en rechterbeen uit bed steken, gaan zitten, zich opdrukken met beide handen en staan, bleek onmogelijk. Het was donker in de kamer. Ze sloot haar ogen en voelde dat Schuld er nog steeds was. Ze voelde ook bonkende hoofdpijn. Dat had ze anders nooit.
Ze wilde iemand bellen, haar dokter, een collega, eender wie, om te zeggen dat het niet ging, maar ze had de moed niet haar telefoon te nemen die nochtans gewoon op het nachtkastje lag. Als ze nog wat kon slapen, zou het straks vast wel beter gaan. Ze sloot haar ogen en hoopte overspoeld te worden door een heerlijk verdovende golf.